Λιακάδα σκληρή

Κατάρρευση μιας πλαστικής τσάντας, πίσω από αυτήν κρύβονται χέρια ασταθή που τρέμουν.
Γιατί δεν ξέρουν πως είναι να αγκαλιάζεις. Γιατί ξαφνιάζονται από την οικειότητα, την αρνιούνται, την επιθυμούν και πάλι την αρνιούνται.
Μαθαίνω από την αρχή το δικό σου και το δικό μου. Χάνω τις απώλειες. Και πως να διαχειριστώ την χαρά που καίει τα χέρια.
Και τι να την κάνω την βαθύτερη επιθυμία, που έθαβα χρόνια και που την βρήκες: ένα τυφλό ακόμη χέλι που έχεις γραπώσει με το χέρι σου και εννοείς να το βγάλεις απο το βουρκο γιατί διαβλέπεις την μεταμόρφωση και ήδη το έχεις μισοκαταφέρει.
Και είναι πως γίνομαι κι εγώ καθρέφτης. Κι άλλοτε θαρρώ πως θα δω το πρόσωπό σου αντί για το δικό μου κι άλλοτε θαρρώ πως το είδα ήδη και μαζί του τις επιθυμίες σου. Κι είναι όλα ένα κουβάρι που κρατάς τρυφερά στα χέρια σου και με κάθε χάδι λύνεται ένας κόμπος.
Κι είναι η ψυχή ή το σώμα; και γιατί χωρίζονται, κι αν δεν χωρίζονται; τα μάτια σου με διαπερνούν, το σώμα σου με γνωρίζει.
Και σιγά σιγά με ανεβάζεις απο τους υπέροχους βυθούς που με είχαν μαγέψει με τα χρώματα και θαρρούσα πως μπορώ να ζω χωρίς οξυγόνο.
Κι αν με βγάλεις απότομα πάνω, ένα είναι βέβαιο: δεν θα αντέξω. Κάθε λίγα μέτρα ανόδου σταματάμε, κοιτάμε την επιφάνεια της θάλασσας. Φοβάμαι να κολυμπήσω χωρίς τα βαρίδια μου. Τα αφήνεις να ξαναπέσουν εκεί που ανήκουν ένα - ένα αργά.
Και δεν θα σου κρύψω τίποτα από όσα ξέρω. Και θέλω κι εγώ για σένα το ίδιο.
Το βλέμμα σου είναι δικό μου. Πιο δικό μου από όλες τις επιθυμίες για όμορφα και ξένα σώματα .
Ένας, εσύ κι εγώ κορίτσι, απ΄την αρχή.