Δευτέρα 26 Οκτωβρίου 2009

Kατηφορίζω σταθερά.
Με βήματα φουσκωτού ελέφαντα.

Το υποκινούμενο νήμα της αφής
σέρνεται στις ραβδώσεις του δαχτύλου.


Εκείνοι που μπορούν να μιλάνε χωρίς να τους τυλίγει το λαιμό το φίδι,
κοιτάνε με απορία τις σπασμωδικές διαρροές της εικόνας μου.

Άδεια σαν σακί, γνωρίζοντας ότι ο νόστος βρίσκεται - κυρίως τώρα - μέσα μου.


Ότι εσύ που μέ έκανες να γράψω, εσύ και μόνο μπορείς να πυροδοτήσεις τις πεθαμένες γραμματοσειρές, μήπως και ζεσταθώ στην ανάφλεξη.

Αλλά φοβάμαι. Θέλω να ζήσω λίγο ακόμη για να σε σκεφτώ.

Θέλω να πεθάνω μακριά σου παρά στο πλάι σου.

Κάποτε όμως θα μάθεις να βγάζεις τα χάδια βόλτα με το φως.

Και τότε την κάτσαμε.

Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2009

Στιγμές.

1) Το παιδί μου φίλησε τα χέρια λες κι ήμουν παπάς. Χαμογελουσε ικευτετικά ενώ η μητέρα του έκλαιγε.

2) Ο ταλαίπωρος έβγαλε από το πορτοφόλι του το δόντι του και το έδειξε. Το φύλαγε εκεί μέσα άραγε πόσον καιρό...πόσους μήνες. Το διαβατήριο κάπου μουλιάζει στο Αιγαίο αλλά το δόντι είναι εδώ. Τον φαντάζομαι να το μαζεύει από το έδαφος αφού τον έσπασαν στο ξύλο και τον άφησαν αιμόφυρτο.

3) Με παίρνει παράμερα, παλεύοντας για λίγη ιδιωτικότητα: Κι έπειτα τραβάει το κάτω χείλος του ώστε να δω την λεπτή μεμβράνη από την μέσα μεριά το χειλιών, εκεί έχει γραμμένο με τατουάζ το όνομά της.

Τετάρτη 21 Οκτωβρίου 2009

εναερια ιεραρχια.

Τελευταία διαβάζω συνέχεια ειδήσεις.

Τα ψιλά γράμματα, τα στενά παντελόνια.

Δεν με ενδιέφερε η κοπή σου. Και δεν γνώριζα σε ποιον αναφέρομαι.

Ενώ τώρα μπορώ και πάλι να περιφέρομαι απλανής.

Απλανής: πάνω από τις αγωνίες. Ενίοτε με καπνό.

Νευραλγικά σανίδια στον θώκο σου.

Εκδικήσου επιτέλους.

Είχε πει ότι δεν είναι κακό να έχεις εχθρούς. Αυτοί μας θέτουν τα όρια.

Για αυτό και τελευταία διαβάζω συνέχεια ειδήσεις.

Οι μνημονευόμενοι στο παρόν, δεν το ξέρουν.

Και ναι είχα ποιητή στα γενέθλια. Πως αλλιώς και ευτυχώς, γιατί τότε τζάμπα το μακιγιάζ.

Απόψε πάλι γνώρισα έναν γλυκό Ντοστογιεφσκι 25 ετών.

Entonces porque te estas quejando? Pues, no se. A lo mejor esa mescla me pone cachonda.

Kι αν δεν με πιστευουν, ας με αγγιξουν οι άγιοι. Όλοι εκεί.



Υ.Γ Α γ α π η μου, μην τρομάζεις από τα παραμιλητά μου.

Τρίτη 6 Οκτωβρίου 2009

Επιστροφή στην δίνη.

Το κλεισα γιατί λέει δεν μπορούσα παρά να γράφω σε σένα και δεν ήθελα να λογοκρίνομαι.
Αλλά και κλειστό, το ίδιο συμβαίνει. Γιατί κρατάς την μορφή της επιθυμίας μου και δεν την έχω ξεριζώσει ακόμη. Έχει κολήσει τις βεντούζες πάνω στο δέρμα μου και τα πλοκάμια της δεν φεύγουν.
Πλησιάζουν το λαιμό. Έτσι λοιπόν ταξίδεψα με τα πλοκάμια.

Είμαι ξερή, θεόξερη. Και πεισματωμένη.

Και ξέρω ότι δεν γίνεται, κι ακόμα σε θέλω.

Μάλλον ακριβώς για αυτό.

Φτιαχτήκαμε να ποθούμε το αδύνατο.

Και το ξένο.

Ομως φτιαχτήκαμε κι ελευθεροι

να επιθυμούμε.

Καμία συντροφικότητα δεν θα με χωρίσει από την επιθυμία.

Που σκάβω βαθιά να την βρω και ποιος θα φάει το χώμα.

Και ξέρω ότι δεν γίνεται, και το ήξερα από πριν - κι ακόμα σε θέλω.

Λες και το σώμα μου ήταν ένα ζώο, κάποιος άλλος, το έβλεπα να σπαρταράει στην αγκαλιά σου και δεν το γνώριζα.

Λες και το σώμα μου είναι κάποιος άλλος και μου κρατάει μούτρα για τις στερήσεις που του επιβάλλω.

Το σώμα μου ήταν ένα σκυλί που έτρεχε προς τον αφέντη του και με έσερνε από την αλυσίδα.

Ξέρεις όλα αυτά όταν γράφονται, μην τα παίρνεις σοβαρά.

Αν τα διαγράψουμε όλα ίσως και να σωθεί ένα φιλί ακόμα.

Θα φεύγω κάθε φορά όμως.

Ταξιδάκια




Σύρος: γάτα στην ακροθαλασσιά








Σε κοίταζα στις γάτες







Το ηφαίστειο