Κυριακή 31 Ιανουαρίου 2010

Εξομολόγηση.

Δεν θα λυπηθώ, δεν θα με πείσεις
Δεν θα φιληθώ, δεν θα με λύσεις

Θα λύσω όμως όλα τα σκυλιά μου να σε κυνηγήσουν μέχρι θανάτου, θα μεταμορφωθούν σε νύμφες, με την μορφή όλων των γυναικών που αγάπησες. Κι όταν θα τις αγγίζουν τα πολλαπλά σου σώματα θα επιστρέφουν σε μένα σαν παραστρατημένα κοτόπουλα οι ελλείψεις σου.

Στα τρυφερά ημικύκλιά τους - καλό μου - θα γέρνουν οι γδαρμένες στους τοίχους μισοτελειωμένες φράσεις.

Θα σε κυνηγάνε οι νύμφες μέχρι να λυγίσεις από την ομορφιά τους. Ικανό σε έχω.

Θα σε πυροβολούν τα ελαφριά τους πέλματα, θα σε σκοτώνει η απαλότητα των βημάτων τους και ο ρυθμός τους ενώ τα εμβατήρια θα ψέλνουν έναν κανόνα που δεν έχεις ξανακούσεις.

Τότε θα καταλάβεις τι ήταν το φιλι σου και θα σκύψεις στο πηγάδι να το μαζέψεις και πάλι.

Το χαρανί θά 'ναι παλιό, το σκοινί φαγωμένο, το πηγάδι εκατοχρονο μα το νερό φρέσκο.

Ξέρεις πως ο κόσμος γκρεμίζεται γύρω μας κι επιμένεις να κοιτάς αλλού όπως κι εγώ.

Ενώ ήθελα να χωρέσω στην γωνιά του κρεβατιού σου.

Ξέρεις τι θα γίνει στο τέλος.

Παρά τα όσα λέγονται περί του αντιθέτου.

Δεν θα βασανιστώ, δεν θα μιλησεις
Όσο το σκέφτομαι ανοίγουν βρύσες.

Σάββατο 30 Ιανουαρίου 2010

Αλκυονίδας δάκτυλα

Ήλιος στα πληκτρολόγια, φωτιά στα δάχτυλά μου
Ο κόσμος που γκρεμίζεται, οι τύψεις στα μαλλιά μου.

Κόψε του ανάρχου την κραυγή, ράψε το στόμα με κλωστή
κλωστή μαλαματένια.
Φιλιά να σπέρνει στο ακροχείλι.

Νερά τρέχουν στα σύνορα, πνίγονται στην ποδιά μου
παιδιά με βλέμμα έκπληκτο, συγχώρεση ζητάνε.

Του αφέντη η γλυκιά ηδονή - χάρη σου κάνει κι η στολή -
καυλώνει τα όνειρά σου
Τζάμπα χαρίζει επαναστάσεις.


υ.γ. Επαναστάσεις: "ο Αναστασης".


Αν χάσεις την αγάπη σου, μην φοβηθείς: μπορείς πάντα να σώσεις τον κόσμο μπας και ξεχαστείς.

Τρίτη 19 Ιανουαρίου 2010

Ο φάρος


Οι παλιές ημέρες ξεφλούδισαν.

Σας τά λεγα πως δεν γίνεται να ευδοκιμήσουν. Τώρα πιες θάλασσα.

Ο μοναδικός σου φάρος στην ζωή ήταν του περιπολικού.

Η Δικαιοσύνη σκόνταψε στο νόμο και άλλα τέτοια πιασάρικα.

Αγαπούλα δεν ξέρω πια τι μπορεί να γίνει με αυτή τη ζωή.

Το ελάχιστο της εφεσίμου κύριε πρόεδρε...

Χτες τα χείλη ζωγράφιζαν στο μεσοΔιάστημα.

Ενώ για άλλη μια φορά δεν παίζει να ξεφύγω της γενιάς μου.

Δεν ελπίζω τιποτα. Φοβάμαι τα πάντα, κυρίως όσους διατείνονται ότι είναι ελεύθεροι.

Στην κάθοδο αυτή, στην υπέροχη πτώση, έργο που παίζεται κάτι χρόνια, μικρά κλαδάκια που πάνε να με κρατήσουν και σπάνε.

Βάλτε με θεμέλιο στο γεφύρι. Δεν θέλω απόψε να ζω. Χωρίς λόγο, χωρίς γιατί. Δεν θα φωνάξω.

Μακάριοι όσοι νομίζουν ότι την παλεύουν.

Θα περάσει, το ξέρω.

Κυριακή 17 Ιανουαρίου 2010



Όταν πλησίασε την τύψη του εκείνη πετάχτηκε και του μαύρισε το πρόσωπο.

Εκμαυλισμένος τότε, κρύφτηκε πίσω από τα δάχτυλά του. Και οι παλάμες βουτήχτηκαν σε μια λίμνη.

Ξύπνησε σε ένα άλλο σώμα.

Χίλια χρόνια μετά φιλιόταν σε ένα φανάρι. Γύρω της τα πεζοδρόμια βούλιαζαν, τα κτίρια ανατινάζονταν, οι κεραίες φυσούσαν, δέντρα αγκαλιάζονταν, περαστικοί προσεύχονταν, αδεσποτα σκυλιά ξεδιψούσαν κι ο ταξιτζής βρέθηκε με ένα γυναικείο καπέλο.

Κυριακή 10 Ιανουαρίου 2010

ΧΩΡΙΣ ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ ΓΙΑ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ

Μουδιάσαν τα πόδια σου στο κρύο.
Περπάτα λίγο ακόμα, ναι;

Δεν διαφημίζω τους έρωτές μου πια.
Μόνο τα σκυλιά με γερή όσφρηση βρίσκουν κάποια κόκκαλα.

Περπάτα με πυρετό στο χιόνι και το χιόνι είναι αδερφός σου.
Δεν έχω κουράγιο να πω μεγάλα λόγια. Όποιος βλέπει την πείνα ας δώσει φαγητό.

Λιγότερη κατά δυο ευχομάνες, συνεχίζω.

http://www.youtube.com/watch?v=CplMJVt2LMc&feature=related

Τέσσερα χρόνια φυλακή, να πληρώνω τις ξένες επιθυμίες. Ως ιέρεια του ξένου πλήρωσα τον φόρο μου. Αγάπησα ξένα σώματα, έγιναν δικά μου, αφιερώθηκα με όση δύναμη είχα...για όσο... Έρωτες μου παρέλυσαν τα μέλη, τόσο που διασκορπίστηκαν σε άλλους γαλαξίες. Τρέχα, μάζευε και παρουσιάσου, κι αν ποτέ πείσεις ότι είσαι εκεί...

Τώρα θέλω να επιστρέψω στους ανθρώπους που μας δακρύζουν τα ίδια τραγούδια.

Καλή χρονιά.