Σάββατο 27 Δεκεμβρίου 2008

Αδυνατος αγιος και γαλανομάτης. Πρέπει να φυγεις.

Ονειρευτηκα τον αγιο της θάλασσας, μου κλεισε με τα χερια τα ματια και χορεψαμε ετσι για ώρα.
Κι έπειτα έβγαλε τα χέρια από τα βλέφαρα μου και μου καψε τα μάτια το αλάτι και δεν μπορούσα να δω.

Πρέπει να φυγω για το νησί, με περιμένει ο άγιος της θάλασσας.

Δευτέρα 22 Δεκεμβρίου 2008

Μολις τελειωσα το στολισμα του δεντρου....
και κατι λειπει, δεν ειναι αρκετα φωτεινο.

Στην Ισπανια εχουνε las fallas... οπότε κανονικα και με το νομο στολιζουν την πολη και μετα καινε.

Κατι μου λεει πως σε εκατο χρονια το καψιμο του δεντρου θα ειναι μια παραδοσιακη χριστουγεννιατικη τελετη. Θα μαζευομαστε ολοι στην πλατεια και θα κανουμε αναπαρασταση του Δεκεμβρη του '08.
Λαθος... θα μαζευονται.

Εμας θα μας μαζεψουν αλλοι.

Θα ΄ρθουν την ωρα που θα κοιταμε τις οθονες. Οπως αποψε.

Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου 2008

"Πετάω νεράτζια στο πουθενά και σπάω το μαγαζί του πατέρα μου που το χρωστάει ακόμα"

Μια παιδική ηλικία υπερπροστευμένη κάποτε, έχασε τα οχυρά της.

Αθωότητα όβερ.


Φοβάμαι.

Γιατί η οργή μεγαλώνει.

Κι είμαι ευτυχής.

Γιατί η οργή μεγαλώνει.

όπως Πρέπει αν είμαστε ακόμη ζωντανοί.

Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2008

Στην μεγάλη σιωπή άρχισαν να πέφτουν τα βεγγαλικά
από παλαίμαχους πυροτεχνουργούς και βετεράνους σκουπιδιάρηδες.


Κι όσοι πεθάναν σε θαλάμους αερίων, βρυκολάκιασαν και τα πουλάνε μαζί με την τελευταία πνοή των πατεράδων τους.


Κύκλους γύρω από τα ίδια πρόσωπα ενω τρίζουν τα δόντια τους οι ακαμάτρες.
Ξέρεις δεν σε πίστεψα ποτέ.

Ουτε εσύ.


Δαγκώνω το φιλί κι εκείνο κρύβεται.

Λοιπόν κλείνω και πάλι τις πόρτες, αγνάντεψα μέχρι πέρα αλλά με έφαγαν οι άνεμοι.

Καινε ματια καληνυχτα...

Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2008

περί πένθους και οργής ο λόγος θα αργήσει. Τα έχουν ήδη πει.
ο πιτσιρίκος τα λέει μια χαρά, ας μην λέω κι εδώ τα αυτονόητα.


..... η μαύρη αγορά θά 'χει αυτές τις μέρες πρώτο πράμα.
Η ανεργία στον κλάδο των τζαμάδων πατάχθηκε για τον Δεκέμβρη.

όσοι δεν έχουν τζάκι κάψαν μαγαζί.

Και μην νομίζετε πως τα καταφέρνω... μετά βίας άντεξα τα πρώτα δακρυγόνα.

Ένα πράγμα έμαθα με ετούτο το μπάχαλο, πως το πιο ανυπόφορο είναι να μην έχεις μιαν εξήγηση για την βία. (εκ)Παιδευτήκαμε (ίσως) και στο τέλος ο καθείς κάτι βρήκε. Κάτι να πιστεύουμε...

κι όσοι μείναμε μέσα είδαμε το πρόσωπο των κοντινών μας... από πιο κοντά

κι όσοι βγήκαμε έξω το βράδυ, είδαμε την ερημιά της επαρχίας την πρωτοχρονιά.

Κυριακή 7 Δεκεμβρίου 2008

ανακύκλωση

Ας κάψουμε έναν ακόμη ανακυκλώσιμο κάδο.
Και το μόνο που τελικά ανακυκλώνεται είναι η βία και η οργή.

Η εκδίκηση ακόμα στο αίμα μας. Παλιές βεντέτες μας έβγαλαν στους δρόμους. Και θα είναι οι ίδιες που θα μας σπρώξουν λίγο πιο χαμηλά και λίγο πιο πίσω.

Η θλίψη κι η χαρά, το πένθος και η δικαιοσύνη θα έρθουν να μας βρουν και να μας την πέσουν. Όσο και να κρεμιόμαστε από την οργή. Αυτή θα μας ξεχάσει.

Κάτι άλλο βρωμάει εδώ, κάτι λάθος λέω. Μα ακόμα κι αν το βρώ, τι;