"Πετάω νεράτζια στο πουθενά και σπάω το μαγαζί του πατέρα μου που το χρωστάει ακόμα"

Μια παιδική ηλικία υπερπροστευμένη κάποτε, έχασε τα οχυρά της.

Αθωότητα όβερ.


Φοβάμαι.

Γιατί η οργή μεγαλώνει.

Κι είμαι ευτυχής.

Γιατί η οργή μεγαλώνει.

όπως Πρέπει αν είμαστε ακόμη ζωντανοί.