Κυριακή 21 Μαρτίου 2010

... σήμερα μέσα από δύο απανωτούς πανικούς εξαγνίστηκε το συμπαν.
Μυρίζει καμμένο αλλά ευτυχώς δεν πρόκειται για την γούνα μου.


Ανυπομονώ για την μιζέρια αλλά της ξεφεύγω τελευταία στιγμή.

Αδρανούν οι αδαείς των εγκάτων οι φύλακες.

Ραδιουργούν οι αδρότητες της παλάμης μας.

Γεννεσιουργοί της αγωνίας μας άγγελοι.

Υδρίες οι κόρες φέρουσες

Ραστωνη της ακροτελευτιας διάταξης

Ωγυγια: η αθωότητα γυμνή και φεύγουσα.


____________________

Μονο για σενα γραφω έτσι. Είσαι από κείνες τις φαρμακευτικές ουσίες που δηλητηριάζουν σε μεγάλες δόσεις.

Σάββατο 13 Μαρτίου 2010

To ρεπερτόριο του πόθου
ιεροτελεστία του αδυσώπητου
ιεροσύνες αλλόκοτες
τελετές τελειωμένες.

Επινοούμε κάθε βράδυ κι άλλη μία.

Paulaner, κατουράει ο δυτικός πολιτισμός
τραβάει το καζανάκι.

Αλλαχ ακμπαρ, ζήτω η νέα άγνοια του κόσμου

Ας σκοτώσουμε ξανά την Υπατία.

Χαίρε η μελλοθάνατη η κεχαριτωμένη.

Κυριακή 7 Μαρτίου 2010

Xρειάζονται περίπου 300 σελίδες για 3 λέξεις.

Είναι άνθρωποι που λυπούνται και θυμώνουν, εκ πεποιθήσεως. Ό,τι και να κάνεις αυτοί θα βρουν έναν λόγο να θυμώσουν. Δεν έχει θεραπεία αυτή η ασθένεια.

Ψιλόβροχο στην Αθήνα, μια πραγματική συννεφιασμένη Κυριακή. Εγώ θα κοιτάξω μπροστά, όπως πάντα. Δημιουργώντας το ελλείπον έδαφος κάτω απ' τα πόδια μου.

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ο Αχιλλέας, 5 χρονών. Του άρεσε να παρατηρεί τις κότες στο κοτέτσι. Καμιά φορά έμπαινε και μέσα και βρώμιζε τα ρούχα του και ποιος άκουγε την μάνα μετα.. Μοναχικό παιδί αλλά δεν τον πείραζε κανείς. Ήξερε να βάζει στην θέση του τις αθώες συμμορίες όταν αργότερα μεγάλωσε λίγο. Όταν μεγάλωσε περισσότερο έμαθε να αναγνωρίζει πότε ήθελε μια κοπέλα και πότε όχι. Κόστισε λίγο να μάθει να κρατάει τα νεύρα του όταν τύχαινε η κοπέλα να μην ξέρει τι θέλει. Έφαγε τα μούτρα του, ήπιε λίγο παραπάνω κάποια βράδια και θυμήθηκε πάλι να χαμογελάει μέσα από την καρδιά του. Αυτό δεν μπορούσε να το κλέψει κανείς. Αναχώρησε για άλλη πόλη. Και βρήκε μια δουλειά όπου θα μπορούσε να παρατηρεί τους ανθρώπους όπως κότες στο κοτέτσι.

Δεν ανοιγόταν σε κανέναν, όποιος καταλάβε, ό,τι κατάλαβε από το χαμόγελό του.
Και προς μεγάλη του έκπληξη, πάντα υπήρχαν άνθρωποι γύρω του που καταλάβαιναν. Δούλευε συνέχεια και όλο και πιο πολύ ξεχνούσε πως είναι να κοιμάσαι και να αγκαλιάζεις ένα ζεστό, γλυκό, οικείο σώμα.

Δευτέρα 1 Μαρτίου 2010

καθομαι σε ενα πέτρινο πεζούλι
και περιμένω να αλλάξει η μοίρα μου.

Όπως αλλάζει το φως του δειλινού.

Το μόνο που χρειάζεται είναι να μείνω για λίγο ακίνητη

να δω την αλλαγή

και να πάψω να μυξοκλαίω.

Άλλωστε, ιεροτελεστίες αλλόκοτες συντελούνται κάθε βράδυ εντός μας.

Των αθανάτων το σάλπισμα πάνω απ' τις κραυγές μας παίζει.

Κι οι καύλες των στερημένων, μισερές, φαλτσάρουν στην χορωδία των ισχυρών.


έτσι, το πέτρινο πεζούλι, είναι πραγματικά ότι πρέπει!