Σάββατο 15 Ιουνίου 2013

Το βράδυ που ξανάγινε δικός μας ο εθνικός ύμνος, καθόμασταν σε παρέες στο γρασίδι της ΕΡΤ.
Καμία υποκριτική ακαμψία, ούτε στάση προσοχής.
Επικαλούμαστε το δημόσιο και το εθνικό και δεν είμαστε εθνικιστές πλέον... ούτε φοβόμαστε.  
Μπορώ να κοιμάμαι αγκαλιά στα πόδια σου και να ακουω τον εθνικό ύμνο, το ζευγάρι δίπλα φιλιεται, παραδίπλα παίζουν τα λαούτα.

Τα καταθλιπτικά άναρθρα υποκείμενα που πατριδοβύζαιναν ενώ σκοτώναν έχουν εξαφανιστεί από το χάρτη του νοητού.

Η σημαία πια δεν τους ανήκει. Το αστείο τέλος.
Το δημόσιο πέφτει στις πλάτες μας γιατί μπορούμε να το σηκώσουμε και ο εθνικός ύμνος ακούγεται. Είμαστε μέσα σε αυτά τα συνορα που κάποτε ήταν άλλα
και το ξέρουμε.
Γράφω ελληνικά, περπατώ στους δρόμους υπερ της ανθρωπιάς.

Οι ορχήστρες παίζουν κλασσική μουσική και απέξω ψήνουν σουβλάκια.
Κι είμαστε όλοι, όλοι εκεί
και τελικά ποτέ δεν είχαμε ξεχάσει ότι υπάρχουμε.