Παρασκευή 27 Μαρτίου 2009

Η τρελλα

Aπό το Σάββατο είχε αρχίσει να χάνει το μυαλό του.
Την Τρίτη οι φίλοι του τον έχασαν πια. Η σκέψη του είχε φύγει, τα χέρια του έπιαναν τα μαχαίρια, κάποια ουσία έλειπε από το σώμα του, δεν ήταν πια αυτός. Έκαναν ό,τι μπορούσαν, πήγαν σε γραμματείς και φαρισαίους, εισαγγελείς, ένα μαγικό χαρτί που θα επιτρέψει στους Αρμόδιους να του φορεσουν τα βραχιολια. Να του δώσουν μετά φάρμακα έλπιζαν... Αστεία πράγματα. Το μαγικό χαρτάκι και τα ανθρωπάκια με την στολή μόλις είδαν το μαχαίρι να αστράφτει, έκαναν μεταβολή κι εμπρός μαρς.
Τον άφησαν να αλωνίσει όλη την επόμενη μέρα λοιπόν. Τρελλό, με τις πληγές του μυαλού του να πληγώνουν πάνω από δέκα τυχαίους ανθρώπους, πεζούς, με μοτοσυκλέτες ή αμάξια.
Κι αφού πια είχε διαγράψει την τροχιά, άθελά του εκδικούμενος, τον μάζεψαν με την συνδρομή ενός ολόκληρου στρατού.
Όχι τίποτα άλλο, απλά κουράστηκε να τρέχει σαν τρελλός. Που έτσι κι αλλιώς ήταν. Και το είπε ο έρημος, από το Σάββατο: το μυαλό μου δεν είναι καλά. Το είπε.

Τρέμω ακόμη. Εγώ δεν τον είχα γνωρίσει. Αλλά όσοι τον ήξεραν έμειναν άναυδοι: Αυτό το ευγενικό παιδι!;;;

Ας κρυφτούμε λίγο ακόμη πίσω από λογοτεχνίζουσες εκφράσεις και μεταφορές. Αλλιώς δεν αντέχεται.

Σάββατο 21 Μαρτίου 2009

Τυχαία συνάντηση.

Στις τυχαίες συναντήσεις είμαστε ανυπεράσπιστοι.



Ακούω το όνομά μου στην Κοραή. Γυρίζω κι ανοίγει το κουτί της Πανδώρας, φέρομαι φυσιολογικά μα σέρνομαι στα αγκάθια. Με έχει αρπάξει η επιθυμία και είναι έτοιμη να με ρίξει στα βαθιά. Ώσπου θυμάμαι ότι δεν θα αντέξω αν μείνω, μαζεύω τα σωθικά μου από τον πεζόδρομο, μονολογώ σαν από το ανέκδοτό "καλά που δεν πάθαμε και τίποτα" και φεύγω τρέχοντας, Τρέχοντας.



Με ευγενικές φράσεις πάντα.



Στο γυρισμό προς το σπίτι θυμήθηκα ότι την στιγμή αυτή την είχα ξαναζήσει ένα χρόνο πριν στον ύπνο μου, στο όνειρο που την έψαχνα στο Βερολίνο.

Σάββατο 7 Μαρτίου 2009

Ο πολιτισμός του ανώδυνου

Στις πόλεις του ανώδυνου, δεν καρποφόρησε βράχος
δεν μαυροφόρεσε ο βρόγχος.

Κι έτσι οι φασίστες ακολουθώντας πανάρχαιες τελετές παίζουν τον μακάβριο ρόλο τους.

Στην λατρεία του εαυτού, οι ψυχίατροι ιερουργούν (εν αγνοία).

Και αν δεν με είχε αγαπήσει εκείνος, εγώ πως θα σε αγάπαγα;

Τον αγαπησα τοσο που εγινα εκεινος. Και αλλαξα πλευρό. Τωρα ισως και να το καταλαβαινω. Με αγαπησε τοσο που οταν εγινα εκεινος δεν μου εφτανε να αγαπω τον εαυτο μου . Εκτοτε ψαχνω να χαρισω τις βαριες του ανασες και τα λαχανιασμενα σ' αγαπω. Η αλλιως μπορει και να ειναι ομοφοβικες ερμηνειες μιας αργοπορημενης ελευθεριας. Απεγκλωβισμου και διαχειρισης για να χρησιμοποιησω λιγο πιο τρεντυ ορους.

Από ποιον θα μάθαινα τον ρυθμό του πόθου;

Έχουν ευδοκιμήσει στο σώμα μου μανταρινιές και ρίγη.

Τα μαύρα ρούχα : χιόνι της αγρανάπαυσης.

Ουδόλως η λογική επαρκεί... είναι λιγική και λιγωμένη πάντα για το πέρα από αυτή.

Όσους η γραφή ευλόγησε, άνθρωπος μη χαριζέτω.

Είπα και ξανάπα.

Κάποτε στην Κάρπαθο, ένας άγγελος γύρω στα 60 που μικρόδειχνε με φιλοξένησε όταν ήμουν απόλυτα ξένη. Μου τον θύμισες gremii και θα του στείλω ένα ευχαριστώ για την φιλοξενία.

Ο κόσμος είναι χαομένος προ πολλού και μ' αρέσει.

Θυμήθηκα γιατί ερωτεύτηκα ένα συρματόπλεγμα. Δεν ήταν μόνο απλά μαζοχισμός. Ήταν αντίδραση στον πολιτισμό του ανώδυνου. Αν θυμάσαι αταίριαστο πιτζαμάκι με χυμό από ρόδι.

Που τελικά με διάβρωσε ως το κόκκαλο, ας μου καταλογιστεί και το σημερινό χαμόγελο. :)

Τρίτη 3 Μαρτίου 2009

Tο πένθος είναι το τελευταίο δώρο του νεκρού προς εμάς.

Το "εμάς" επίσης.

Ο θάνατος την παραφύλαγε στις τέσσερις γωνιές του ταβανιού αλλά του παραδόθηκε γλυκά με σώμα αποστεωμένο, όσο της τράβαγε το σκοινί, τόσο εκείνη λάσκα. Έτσι εκείνος κουτρουβαλιαστηκε χωρίς κόντρα κι εκείνη πέταξε χωρίς δεσμά.

Διάλεξε να μην είμαι εκεί όταν έφευγε. Κάποτε θα μάθω γιατί.

Στο μεταξύ μίλια μακριά γνώριζα την Βίτα σε γιαπωνέζικο εστιατόριο των Βρυξελλών.

Αδημονούσα να μάθω τι λέει αυτό το σταυρόλεξο μέχρι που παραδόθηκα κι εγώ στους ανέμους. Αποδέχθηκα την εξορία.

Και τα πράγματα βρίσκουν την θέση τους, αναμοχλεύονται μέσα στην λάβα ώσπου να κρυώσουν.

ο ΈΡΩΣ κάπου κρύβεται.