Σάββατο 29 Μαΐου 2010


Εμπρός για τα ηφαίστεια!!!




Α, ήταν όμορφα και τότε που έτρεχε ο ιδρώτας και τότε που ψηνόμουν στον πυρετό.
που μου τελείωνε το οξυγόνο να σε βλέπω να καπνίζεις μόνη χωρίς να μου απλώνεις το χέρι.
Δέσμια του πένθους σου, με άφηνες να κρυώνω στο 39άρι.
Και το επόμενο βράδυ δεν κοιμήθηκα. Αλεξανδρινό κουαρτέτο ως το πρωί. Το βιβλίο των χωρισμών. Και μετά περιφερόμουν στους δρόμους της Αθήνας εξαυλωμένη, κουβαλώντας αγρύπνια στα νύχια μου και στις μασχάλες.

Κι έπειτα έριξα ένα μπουκάλι στο πέλαγο για να έρθει να με πάρει από την πόλη σου κάποιος.

Και σε περίμενα απίστευτα, όσο περισσότερο προσποιούμουν στον εαυτό μου ότι δεν με νοιάζει.

Αχ οι εγωιστές οι μόνοι που μπορούν να μας χαρίσουν στιγμές τόσης χαράς καθώς ποτέ δεν κατάφεραν να ανησυχήσουν για κατι παραπάνω από την ίδια τους την ανησυχία.

Έτσι ήταν όλα μια χαρά. Τουλάχιστον με έκανες μάρτυρα του πένθους και της αδυναμίας σου να ρίξεις μια κουβέρτα πάνω μου. Σε είδα κοριτσάκι να ψάχνεις να δεις την αλήθεια. Κοριτσάκι μικρό που δεν θα μεγαλώσει ποτέ.

Θα καπνίζει διαρκώς και τα τρυφερά δάχτυλά του θα παίζουν με το τσιγάρο.

Ανεύθυνο του χρόνου του, ο έρωτάς σου θα έχει πάντα την ηδονή των κυμάτων και θα ναι πάντα άβουλος ως κύμα.

Φεύγω προς τις σεισμογενείς περιοχές, να κατέβω στα ηφαίστεια, να βρω στα νησιά τους βράχους.  Το παραμύθι που μου άρεσε μικρή ήταν πως γεννιούνται τα ηφαίστεια.

Σε ευχαριστώ πατέρα.

Τετάρτη 5 Μαΐου 2010

http://www.mousikaproastia.blogspot.com/

Για σήμερα έχω να πω μόνο αυτό.

Απόψε αρχίζει το δύσκολο. Πήρα το μηχανάκι μου και γύρισα μέσα από στενά σε όλους τους απαγορευμένους δρόμους της Αθήνας, κατέβηκα σύνταγμα μαζί με τα σκουπιδιάρικα. Εξάρχεια επάρχεια, οι δρόμοι στους λίγους κάτοικους. Σιωπή. Περίχωρα με ανθρώπους σε κουτιά.

Αποχαιρέτησα την Αθήνα, μπορεί να με έπιασε άνοιξη και μοναξιά και να μου φάνηκε τέλος εποχής, μπορεί πάλι και να μυρίζομαι τα επόμενα καμμένα σώματα.

Σιωπηλή Αθήνα, πενθούσα, και πρέπει να κρατήσουμε γερά. Μπορώ μόνο να φυτέψω μία ντοματιά στην γλάστρα μου.  

Νεκροί δίπλα μου, όνειρα σιωπής. Στη μνήμη τους, πρεπει να βρουμε εναν αλλον τροπο να διεκδικησουμε τα αυτονόητα, έτσι που όσοι θέλουν να σκοτώνουν, αιφνιδιασμένοι να αποκαλυφθούν, και να αφανιστούν σαν βρυκόλακες στο φως τη μέρας. 

Κυριακή 2 Μαΐου 2010

http://www.youtube.com/watch?v=tUz0kMJgg7E


πόσο έχεις θάψει, τι έχεις θάψει, πόσο θρήνησες για όσους δεν έχουν την πολυτέλεια να θρηνήσουν και πάλι πόσο δικός τους λογαριασμός, γύρνα στα δικά σου.

Ποια μάτια, ποιοι άνθρωποι στάθηκαν δίπλα σου, ξανά και ξανά, ποιοι σε διάλεξαν, ποιοι σε έσερναν, πόσο γαντζώθηκες, πόση πίκρα, πόσο ούτε να χαρώ το αυτονόητο, πόσα λόγια ας χαθούν, κάθε σου ανάσα είναι αναγκαστικά εγωιστική.

μην ζητάς να ήταν πλάι σου, πόσο δεν ξέρω πως να σε κρατήσω στα χέρια μου, με τι κουράγιο να σε κοιτάξω, πως να γδάρω τον κυνισμό, πως να θυμηθώ το μάτια μου, εφευρίσκοντας νέα αφή.

με ποια αφορμή να σου μιλήσω, κι αυτά που γράφω είναι αληθινά ή δήθεν. Κι αν σου φανούνε ψεύτικα εγώ εσένα θα πιστέψω.

πες μου ότι θα τα καταφέρω.
Τα πυκνά νήματα των νοημάτων
αριθμούν ρυθμικά τις ραθυμίες του μέλλοντος.

Ξεπούλησα τις αμεσότητες.

Πέλματα στα χαλίκια, ακροδάχτυλα σε ραδιουργίες ιριδίζουσες.

Το φιλί της κανέλλας, τα χάδια της άδειας, τα σημάδια του δοντιού μου, οι έξεις του ασυνείδητου, τρέχουν ρεμάλια στο αίμα, υμνωδοί του επιτέλους, μην η ωδή του τέλους είναι αυτή.