Δευτέρα 26 Ιουλίου 2010

Αβαρία


Είναι λοιπόν το κυριάρχο φιλί, ο τρόπος που χαιδεύεις την γυναίκα σου, ο τροπος που κανεις τον αντρα σου να σε κοιταει σαν αφροδιτη αναδυομενη, το ποσο θα του χαριστεις, πόσο να υποκύψεις και πόσο θα του δώσεις.
Όλα διαβάζονται, εμφανώς καταγεγραμμένα στο κούτελο τελικά. Γιατί ακόμα και στο αλεξανδρινό κουαρτέτο διαβαστηκε το παθος του κυριαρχούμενου και εγινε δευτερο δέρμα πανω στο χερι των κυριαρχούντων. Τόσο που χωρίς αυτό ήταν γυμνό το χέρι.

Όλα διάφανα και άγρυπνα, και ριχνονται πανω μας σαν καταιγιδα, λουσμένοι στις στιγμές και στεγνό ένα κομμάτι της ψυχής που θα μουσκέψει στον θανατο. Γλυκά.

Ρίξε το κύμα σου κι εσύ, ένα βλέμμα, πάνω στον ποντικό του γκρεμισμένου τοίχου, ουδετερο έδαφος δεν υπαρχει, τα τζιτζικια κυριαρχουν επι του φωτος.

Μισοπνιγμενος, στην αμμο. Ανοιγεις ματια, ριχνεσαι στην αγκαλια των βοτσαλων. Στην αγκαλιά των άλλων.

Καθαρά ρούχα στο σκοινί. Λεμονιά και Ιβίσκος. Η οθόνη σε γητευει.

Το σωμα ξυπναει δεντρο.