Πέμπτη 30 Σεπτεμβρίου 2010

Όνειρο.

Έμενα σε ένα φίλο μου στο Βερολίνο, στον σταθμό που ονομαζόταν "Γιάνκο Ιμπράμοβιτς".
Αυτό το όνομα ξανά και ξανά. Δεν μπορούσα να βρω τον δρόμο για τον σταθμό Β-requel όπου με περίμενε η Άντα. Την έπαιρνα τηλέφωνο να της πω ότι δεν μπορώ να έρθω και αν μπορεί να έρθει εκείνη στον σταθμό τον δικό μου, στην περιοχή "Γιάνκο Ιμπράμοβιτς".
Και τότε έχασα κι εγώ το σπίτι. Θυμάμαι άγγιζα το σιδερένιο ανάγλυφο των γραμμάτων στα κάγκελα της εισόδου του σταθμού "Γιάνκο Ιμπράμοβιτς". Κι έπειτα έψαχνα το σπίτι του φίλου μου στο Βερολίνο και δεν το έβρισκα.
Γιατί είμασταν όλοι μετά από ένα πάρτυ στην ταράτσα ενός ψηλού κτιρίου που είχε μια κρεπερί. Μαλακός τάπητας από μαύρη άσφαλτο όπου βούλιαζαν τα πέλματά μας καθώς αγναντεύαμε από την ψηλή ταράτσα όλο το Βερολίνο και διαδηλώναμε για την ελεύθερη κίνηση των μονοθέσιων και διθέσιων υποβρυχίων στον ποταμό Spree.

Έπειτα είδα την γιαγιά που έχει φύγει ενάμιση χρόνο τώρα. Και το προικιό της μάνας μου που το πούλησε. Η γιαγιά ήθελε να πάρουμε πίσω το σπίτι.

Κι όταν ξύπνησα, η πρώτη μου αγάπη μου φάνηκε ξαφνικά ίδια η Sheetal, κι ήταν ήδη δικιά σου.


Νομίζω πως ο Πάβιτς μου παίζει περίεργα παιχνίδια και τον ευγνωμονώ.

Τετάρτη 29 Σεπτεμβρίου 2010

Πύργος απο τραπουλόχαρτα. Κόψε. Μοιράζω. Φουλ της ντάμας. Γιάντες στην καρδιά. Πιάστηκα.

Άρχισα να ζω μέσα στο αλεξανδρινό κουαρτέτο. Μόνο που νιώθω να διαβάζω ταυτόχρονα τον πρώτο και τον τρίτο τόμο. Και πέφτουν.


H μια πραγματικότητα πάνω στην άλλη

Τα συναισθήματα χτίζουν εκδοχές της αλήθειας: της α-ληθης. Αλήθεια είναι μόνο το αλησμόνητο. Κι έτσι οι πραγματικότητες καταρρέουν η μια μετά την άλλη στην λήθη.
Στην καρδιά που έσκαβες έπεσε άλλος σπόρος. Φύτρωσε και με τυλίγει, κι αγκαλιά με νανουρίζει.


Η αχιβάδα θα μείνει εδω.

Εξηγήσεις επί εξηγήσεων. Παρεξηγήσεις επί παρεξηγήσεων. Εκδοχές της πραγματικότητας, εκδορές της μυστικότητας. Μια υπόσχεση της άνοιξης εκπληρώθηκε φθινόπωρο. Κι αμέσως μετά, λές και είχε γίνει θυσία, ήρθε η αγκαλιά που με κρατησε όλο το βράδυ. Όλο ως τα χαραματα. Και με διάβρωσε σαν μουσική. (κλεμμένο, ω ναι κλεμμένο).

Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2010

Επιστροφή

Πίνω νερό να ξεπλυθώ.
Με έβγαλα σε προσφορά αφού ακριβή δεν με έπαιρνε κανείς.
Και να που ρθε το νερο ως την δίψα μου.
Πικρό θεόπικρη η γεύση του με την επιστροφή μου.
Τι να πω πρώτα, διεκδικήσεις (στην φαντασία μου;) ανεκδίηγητες και σπαραγμοί της πετρας φον καντ με διαταγές και φτηνά επιχειρήματα εκατεροθεν. 
Κούφιες ώρες.
Τι να πω δεύτερο, η τεραστια έλλειψη με το που έφυγα και η ντροπή που βρεθηκα σε χαμηλή τιμή.

Το στόμα ξερό συνέχεια.
Δεν ξερω αν πρεπει να ανησυχήσω για οσα περάσαν από το σώμα μου. Δεν ξερω αν εχω την ευθυνη να σηκωσω το βαρος τους. Δεν μπορω. Περναω απεναντι.

Με νερο και κλαμματα.
Ξινη ελευθερια. Όπου και να απευθυνθείς είσαι δέσμιος της απεύθυνσης. 
" Ό,τι και να χαρίσεις μπορεί να σου επιστραφεί σάπιο". Από ποια πλευρά να το διαβάσω αυτό δεν ξέρω.

Και τώρα που σε κράτησα μπορεί και να ναι χειρότερη η απελπισία που δεν μπορω απόψε. Ούτε αύριο, ούτε μεθαύριο.

Στα πυροτεχνήματα λοιπόν της ψυχής, στην υγεία τους.

http://www.youtube.com/watch?v=moxF6OjD8xI&NR=1

Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου 2010

H Τηλος

Η Τηλος εξαπλωθηκε πανω στο δερμα σαν σκια, περασε πανω απο τα μαλλια
και κατελυσε τους ηχους τους.
Βραχια αμεριμνα σε διδασκουν σιωπη γυμνασμενης στα ξενυχτια αγκαλιας
Και δεν ειναι μονο ο τροπος της.
Ειναι οι κακογκουζαλοι ανθρωποι που παλευουν το θαυμα, την σαρκα τους απεναντι στην πετρα.
Και το πετυχαινουν.
Να γινουν σκηνικο του εαυτου τους ωστε να παιχτει το εργο της νιοτης τους αεναως.
Με οργη και πεισμα παιδικη.
Ξυλαρμενοι και δικαιοι οπως η θαλασσα. Σκληροι και με κακοφορμισμενες σκεψεις αλλοι.
Αλλα ολοι εκει σε αυτο το μουρλο μικρο καζανι.
Επισκεπτονται το θαυμα τους τρεις φορες την μερα.
Προσκυνουν την αορτη του χρονου.
Κι ανεβαινουν στο μικρο χωριο να πιουν καθαρα ποτα.
Εκεί αγαπησα την οργη, βρηκα φιλους να μ' αγκαλιασουν απο το πουθενα και ξεχασα ποια ειμαι.
Λαξευτηκα απο την πετρα, εμαθα μια ξενη γλωσσα, δεχτηκα δωρο ενα φορεμα φορεμενο απο αυτα που μου αρεσουν, γνωρισα τους πολεμιστες της εποχης μου και την ποσειδωνια των πελματων μου.
Ακουσα χαινηδες σε μπαρ με το σκοτεινο νησι να ιπταται κατω απο τα ποδια στο μπαλκονι.
Ο βραχος δονειται και τον ακουω στην πλατη.

Πέμπτη 9 Σεπτεμβρίου 2010

Πρέπει να εμφανιστούν απόψε.

Ο λυγμός κατεβαίνει ως ημιτόνιο.

Αραβικές μουσικές καλπάζουν προς την λογική.


Οι νεράιδες πρέπει να εμφανιστούν απόψε πριν τα μάτια γίνουνε πηγάδια.

Είμαι το άγαλμα θαμμένο στο χωράφι.

Είμαι κρεμμασμένη ανάποδα.

Οι θάλασσες εγκαταλείπουν τα καράβια τους.

αναρριγώ, θα μείνω να κλαίω εδω για όσο ακόμα χρειαστεί.

Μάθαμε τωρα, απο τους κόμπους του λαιμού μου φτιάχνω κομποσκοίνι για προσευχή
κι άμα μαζευτεί πολύ...σκοινί για κρέμασμα.

Σάββατο 4 Σεπτεμβρίου 2010

Tο ονομα της παραλιας.

Στην κόψη αυτού του βράχουν ήμουν πάλι μεσάνυχτα.
Περιμένοντας πότε θα μείνω μόνη να σε ξανασκεφτώ.

Να 'μαι λοιπόν να σκαλίζω σελίδες:



"Δεν ελεώ τα μεθυσμένα φιλιά.
το επόμενο θέλω να με κόψει όλοισια.

κραταιοί μοιρολάτρες του τέλους τους
ερωτευμένοι με τις υπόλοιπες συνήθειες

Εμμονές στα μουδιάσματα και στο τρέκλισμα.
Με σιγουρο βήμα μπορείς να με αρπάξεις;

καφές το βράδυ, αλκοολ μηδεν
εγρηγορση του νεφεληγερετη

ποιος χεστηκε στην κατω γειτονιά

από τις απαλές πολυθρόνες ξεβολεύουν το κωλομέρι τους
κάθε που ένα νικνέιμ τους τσιγκλάει.

Οι κύκλοι του σώματός της
6 βραχεις και ενα μακρυς συριγμός

με ριχνουν μέσα.


Μια κάμερα, μια οθόνη. Το βλέμμα, που παρηγοριέται με το είδωλο.

Και δεν αντιστεκεται στις σειρηνες.

Στριψε μου ενα τσιγαρο αν αποψε δεν με παρεις τηλεφωνο...
βαλτο σε ενα φακελο και ταχυδρομησε το."

Ετσι έγειρα κι αποψε, ευγνωμονώντας  για το οτι εχεις προσφερει μια φωνη και μιαν εικονα.
Εκτυφλωτικά παρούσες επειδή το 'χω αποφασίσει εγώ. 
Μην σε νοιαζει αυτες τις εκτυφλωτικά παρούσες δεν θα τις αφήσω να σε πειράξουν.



Τετάρτη 1 Σεπτεμβρίου 2010



Σήμερα το σημάδι ήταν μια πεταλούδα με σπασμένο φτερό. Είχε καθίσει στο γεράνι μου και με κοίταζε με τις μαύρες κεραίες της.

Της μίλησα με το βλέμμα, έμεινε ακίνητη με το φτερό που του λειπε ένα κομμάτι.
Λευκή με μαύρες ρίγες, έτοιμη να πεθάνει όμορφα.

Ήρθαν και τα σύννεφα να με χαιρετήσουν καθώς έμπαινα στην θάλασσα, πήραν το σχήμα μια μέλισσας που καθόταν σε λουλούδι, έπειτα κοιμωμένου ιππόκαμπου.

Κι οι φίλοι μου όλοι μίλησαν. Καθώς φύσαγε τους άκουσα κι έχω την ευχή τους και για αυτή την χρονιά.

Δεν χρειάζεται κάτι παραπάνω. Οι σιωπές καταρρακώνονται από μόνες τους κι οι αγκαλιές στήνουν καρτέρι. Μην κουνηθείς πολύ μάτια μου. Όποια και να σαι.

Έχω φύγει καιρό. Εδώ λοιπόν η σκιώδης κυβέρνηση των απομακρων αγγιγμάτων θα διευθύνει την χορωδία του αγγελικού μου σκότους.

Και θα ακουστεί ολόκληρη όπως ακούγεται το σκοινί στο κοντάρι της σημαίας σε μια άδεια σχολική αυλή.

Ευχαριστώ το σημάδι και φέτος.

Καλως σας βρήκα από το νησί μου.