Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 2010

Παίζουν συνεχώς οι τίτλοι τού τέλους στην ζωή κι εγώ προσπαθώ να μαντέψω ποια ταινία είδα.



Το πένθος κι ο έρωτας, εγωιστικά γουρούνια.

Το τελευταίο δώρο του νεκρού προς εμάς, μετουσιώνεται σε σημάδια στο σώμα, ρυτίδες, λευκά μαλλιά, μια απόκοσμη έκφραση, ανιχνεύεις την απουσία στο καθηλωμένο βλέμμα.

Ο έρωτας ψάχνει τον νάρκισσο.

Κι εγώ την γνώση. Θέλω να γνωρίσω τα αδύνατα σημεία απ' όπου η ηδονή σε διαβρώνει ολοκληρωτικά, τα κύτταρα που διεγείρουν τα υπόλοιπα, τους νευρώνες που ηλεκτρίζονται στην θέα του.... κι αυτό θέλω να το μάθω.
Να μάθω πότε οι ανάσες πνέουν προς τα κεί που θέλουμε. Να γνωρίσω εκφράσεις του προσώπου σου δαρμένου απ' την επιθυμία. Κι έπειτα να γνωρίσω ποιες θα είναι οι αντιδράσεις του δέρματός μου επί του δικού σου, να μάθω από ποιους δρόμους περνάει η ηδονή μου, μέχρι να με κυριαρχήσει. Να περάσει πάνω μου ανατινάζοντας το σύμπαν μου, να γνωρίσω τέτοια υπερδιέργεση ώστε καμμένη πια να τινανθώ εκστατικά πίσω στην άγνοια.

Η γνώση εγωιστικό γουρούνι κι αυτή.


Μένει να μάθω αν υπάρχει ανιδιοτέλεια ή απλά φαντασιακή σύμπωση ηθικολογιών...