Παρασκευή 22 Οκτωβρίου 2010




Το κοινό μέλλον ανήκει στους μελλοθάνατους
Εμείς οι ακρίτες του παρόντος
Με την αμμο στα μαρμαρενια δαχτυλα
Δεν έχουμε ανάγκη ούτε ένα βότσαλο καλής τύχης.

«Όσο πιο επιφανειακή η επιφάνεια
Τόσο πιο ακράδαντα τα βάθη» νόμιζα.

Αλλά ποια ακράδαντα της Αρκαδίας, δόντια λύκου
Δεν φοβάμαι το κοινό μέλλον, ούτε το χώρια.
Η επιθυμία στις άκρες του δώρου μας.
Ακροδάχτυλων δίχτυ ραδιουργεί επί υδατογραφιών των φλεβών στο δέρμα σου.
Και εδρεύει το αδήριτό μου στον αδρύ σου αγκώνα
τα βράδια που ροδίζουν τα χείλη μου.

Κραδαίνοντας σαν ιερέας τον μαραμένο βασιλικό στο χέρι μου
Με όλη την σεξουαλικότητα να βγαίνει από τα φαρδιά μανίκια.
Θρεμμένη από απαγορεύσεις και δεισιδαιμονίες σκοτεινών αυλών και σκαλοπατιών στρωμένων με βότσαλο.

Υλική μου μεταφορά τοπίου. Θά ‘χει πολλά πήγαινέλα.

Πέμπτη 14 Οκτωβρίου 2010

Φύσα αγάπη μου,
Φύσα και πέρασε η βροχή και η μαυρίλα
και το χαλάζι ανάστροφο πετιέται από το σώμα.

Φύσα μέσα στην κοιλιά τα κύματα των ποταμών
Παράλια ερειπίων που χτιζονται ξανά με πέτρες τους εργάτες.

 Κρέμομαι σε ένα κατάρτι και σε περιμένω, εδώ στο νησί των αμέριμνων δολοφόνων.

Η φωνή χτίζει τον πόθο πάνω στο δέρμα. 

Εγκαταλείποντας τις γαμιόλες ελπίδες παραδίνομαι στον φόβο.
Και το σφαγιο αγιάζει, κι οι κρίνοι της ηδονής δανείζονται στους γείτονες, και το χαμόγελο που εριξες στο νερο χανεται και η μεση μου κρυωνει εξω απ' το παντελονι και το χερι σου δεν ειναι εκει, και ο καφες ειναι μονος του και κλαιει, και το νερο στο μπουκαλι τελειωνει και ο γραμμες με τους ιπποκαμπους στην κοιλια μου σφαδαζουν μακρια απο τους αστεριες σου.

Και πλησιαζω κοντα εκει που η ζωη χαραζεται παλι, και θεε μου οχι παλι στο δερμα μου, ομως ειναι εκει, το βλεμμα σου με τις κορες των ματιων σταθερα καρφωμενες πανω μου χωρις κανενα τρεμουλιασμα, θαλασσα λαδι, σκοτεινη θαλπωρη, λιμνες του βερολινου.

Και τωρα αδελφε μου σε νιωθω με τις παραταξεις του στρατου μας παντα μαχομαστε, ειδα τους στρατιωτες σου να ρχονται για βοηθεια στις ωρες που η ελλειψη με γδερνει κι ορεγεται την γουνα μου. Με λεξεις που εκπυρκροσοτουν και λιωνουν το σκληρο χαλαζι.

Ελεος δεν υπαρχει. Αν εχεις μαθει ετσι. Κι η αγαπη θα σε χαραζει σαν μοναξια.