Φύσα αγάπη μου,
Φύσα και πέρασε η βροχή και η μαυρίλα
και το χαλάζι ανάστροφο πετιέται από το σώμα.

Φύσα μέσα στην κοιλιά τα κύματα των ποταμών
Παράλια ερειπίων που χτιζονται ξανά με πέτρες τους εργάτες.

 Κρέμομαι σε ένα κατάρτι και σε περιμένω, εδώ στο νησί των αμέριμνων δολοφόνων.

Η φωνή χτίζει τον πόθο πάνω στο δέρμα. 

Εγκαταλείποντας τις γαμιόλες ελπίδες παραδίνομαι στον φόβο.
Και το σφαγιο αγιάζει, κι οι κρίνοι της ηδονής δανείζονται στους γείτονες, και το χαμόγελο που εριξες στο νερο χανεται και η μεση μου κρυωνει εξω απ' το παντελονι και το χερι σου δεν ειναι εκει, και ο καφες ειναι μονος του και κλαιει, και το νερο στο μπουκαλι τελειωνει και ο γραμμες με τους ιπποκαμπους στην κοιλια μου σφαδαζουν μακρια απο τους αστεριες σου.

Και πλησιαζω κοντα εκει που η ζωη χαραζεται παλι, και θεε μου οχι παλι στο δερμα μου, ομως ειναι εκει, το βλεμμα σου με τις κορες των ματιων σταθερα καρφωμενες πανω μου χωρις κανενα τρεμουλιασμα, θαλασσα λαδι, σκοτεινη θαλπωρη, λιμνες του βερολινου.

Και τωρα αδελφε μου σε νιωθω με τις παραταξεις του στρατου μας παντα μαχομαστε, ειδα τους στρατιωτες σου να ρχονται για βοηθεια στις ωρες που η ελλειψη με γδερνει κι ορεγεται την γουνα μου. Με λεξεις που εκπυρκροσοτουν και λιωνουν το σκληρο χαλαζι.

Ελεος δεν υπαρχει. Αν εχεις μαθει ετσι. Κι η αγαπη θα σε χαραζει σαν μοναξια.