Αυτό το όνομα ξανά και ξανά. Δεν μπορούσα να βρω τον δρόμο για τον σταθμό Β-requel όπου με περίμενε η Άντα. Την έπαιρνα τηλέφωνο να της πω ότι δεν μπορώ να έρθω και αν μπορεί να έρθει εκείνη στον σταθμό τον δικό μου, στην περιοχή "Γιάνκο Ιμπράμοβιτς".
Και τότε έχασα κι εγώ το σπίτι. Θυμάμαι άγγιζα το σιδερένιο ανάγλυφο των γραμμάτων στα κάγκελα της εισόδου του σταθμού "Γιάνκο Ιμπράμοβιτς". Κι έπειτα έψαχνα το σπίτι του φίλου μου στο Βερολίνο και δεν το έβρισκα.
Γιατί είμασταν όλοι μετά από ένα πάρτυ στην ταράτσα ενός ψηλού κτιρίου που είχε μια κρεπερί. Μαλακός τάπητας από μαύρη άσφαλτο όπου βούλιαζαν τα πέλματά μας καθώς αγναντεύαμε από την ψηλή ταράτσα όλο το Βερολίνο και διαδηλώναμε για την ελεύθερη κίνηση των μονοθέσιων και διθέσιων υποβρυχίων στον ποταμό Spree.
Έπειτα είδα την γιαγιά που έχει φύγει ενάμιση χρόνο τώρα. Και το προικιό της μάνας μου που το πούλησε. Η γιαγιά ήθελε να πάρουμε πίσω το σπίτι.
Κι όταν ξύπνησα, η πρώτη μου αγάπη μου φάνηκε ξαφνικά ίδια η Sheetal, κι ήταν ήδη δικιά σου.
Νομίζω πως ο Πάβιτς μου παίζει περίεργα παιχνίδια και τον ευγνωμονώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου