Σήμερα το σημάδι ήταν μια πεταλούδα με σπασμένο φτερό. Είχε καθίσει στο γεράνι μου και με κοίταζε με τις μαύρες κεραίες της.

Της μίλησα με το βλέμμα, έμεινε ακίνητη με το φτερό που του λειπε ένα κομμάτι.
Λευκή με μαύρες ρίγες, έτοιμη να πεθάνει όμορφα.

Ήρθαν και τα σύννεφα να με χαιρετήσουν καθώς έμπαινα στην θάλασσα, πήραν το σχήμα μια μέλισσας που καθόταν σε λουλούδι, έπειτα κοιμωμένου ιππόκαμπου.

Κι οι φίλοι μου όλοι μίλησαν. Καθώς φύσαγε τους άκουσα κι έχω την ευχή τους και για αυτή την χρονιά.

Δεν χρειάζεται κάτι παραπάνω. Οι σιωπές καταρρακώνονται από μόνες τους κι οι αγκαλιές στήνουν καρτέρι. Μην κουνηθείς πολύ μάτια μου. Όποια και να σαι.

Έχω φύγει καιρό. Εδώ λοιπόν η σκιώδης κυβέρνηση των απομακρων αγγιγμάτων θα διευθύνει την χορωδία του αγγελικού μου σκότους.

Και θα ακουστεί ολόκληρη όπως ακούγεται το σκοινί στο κοντάρι της σημαίας σε μια άδεια σχολική αυλή.

Ευχαριστώ το σημάδι και φέτος.

Καλως σας βρήκα από το νησί μου.