Σάββατο 15 Ιουνίου 2013

Το βράδυ που ξανάγινε δικός μας ο εθνικός ύμνος, καθόμασταν σε παρέες στο γρασίδι της ΕΡΤ.
Καμία υποκριτική ακαμψία, ούτε στάση προσοχής.
Επικαλούμαστε το δημόσιο και το εθνικό και δεν είμαστε εθνικιστές πλέον... ούτε φοβόμαστε.  
Μπορώ να κοιμάμαι αγκαλιά στα πόδια σου και να ακουω τον εθνικό ύμνο, το ζευγάρι δίπλα φιλιεται, παραδίπλα παίζουν τα λαούτα.

Τα καταθλιπτικά άναρθρα υποκείμενα που πατριδοβύζαιναν ενώ σκοτώναν έχουν εξαφανιστεί από το χάρτη του νοητού.

Η σημαία πια δεν τους ανήκει. Το αστείο τέλος.
Το δημόσιο πέφτει στις πλάτες μας γιατί μπορούμε να το σηκώσουμε και ο εθνικός ύμνος ακούγεται. Είμαστε μέσα σε αυτά τα συνορα που κάποτε ήταν άλλα
και το ξέρουμε.
Γράφω ελληνικά, περπατώ στους δρόμους υπερ της ανθρωπιάς.

Οι ορχήστρες παίζουν κλασσική μουσική και απέξω ψήνουν σουβλάκια.
Κι είμαστε όλοι, όλοι εκεί
και τελικά ποτέ δεν είχαμε ξεχάσει ότι υπάρχουμε.









Κυριακή 17 Μαρτίου 2013

Βρέθηκα στην αλλη μεριά του Ειρηνικού
και ύστερα πάλι εδώ στην ίδια θέση
Κυριακή της Απόκριας
..και του χρόνου σπίτια μας αδελφέ μου.

Και σπίτι δεν θά 'χουμε ποτέ
γιατί κάπου ξεχαστήκαμε ανάμεσα στην μια αράδα και την επόμενη.

και θα διαλέγω το ανέφικτο
και τι να το κάνω εγώ το ψάρι στην κατάψυξη
με το κρεββάτι μου άδειο.

και το Πάσχα εγκληματεί να έρχεται
και τι ακριβώς μας έμεινε από τα τραγουδια
και πες μου πως αλλιώς να ζήσουμε.

κι ας πεθάνω άγραφτη
κι ας χαθούνε όλα, ματαιοδοξία τετρακοσίων γραμμαρίων τα εκδιδόμενα.
και σε περιμένω ματαιόδοξο γιατί είναι κι αυτή μια ελάχιστη δόξα και μας αρέσει
οπως τα πρώτα παγωτά τον Μάιο.

"Σιγά μην φοβηθώ"  κι άπλυτα πιάτα
και μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι ....κι όντως μακάριοι ναζιστές αλωνίζουν τριγύρω.
κι εμείς τους μοιάζουμε όταν ετοιμάζουμε κρεμάλες.

όπως γέμισε η ντουλάπα μα άδειασε το κορμί
όπως λίγο ακόμα υπάρχει για μας
αλλά κι αυτό με το ζόρι.