Το κοινό μέλλον ανήκει στους μελλοθάνατους

Εμείς οι ακρίτες του παρόντος

Με την αμμο στα μαρμαρενια δαχτυλα

Δεν έχουμε ανάγκη ούτε ένα βότσαλο καλής τύχης.

«Όσο πιο επιφανειακή η επιφάνεια

Τόσο πιο ακράδαντα τα βάθη» νόμιζα.

Αλλά ποια ακράδαντα της Αρκαδίας, δόντια λύκου

Δεν φοβάμαι το κοινό μέλλον, ούτε το χώρια.

Η επιθυμία στις άκρες του δώρου μας.

Ακροδάχτυλων δίχτυ ραδιουργεί επί υδατογραφιών των φλεβών στο δέρμα σου.

Και εδρεύει το αδήριτό μου στον αδρύ σου αγκώνα

τα βράδια που ροδίζουν τα χείλη μου.

Κραδαίνοντας σαν ιερέας τον μαραμένο βασιλικό στο χέρι μου

Με όλη την σεξουαλικότητα να βγαίνει από τα φαρδιά μανίκια.

Θρεμμένη από απαγορεύσεις και δεισιδαιμονίες σκοτεινών αυλών και σκαλοπατιών στρωμένων με βότσαλο.

Υλική μου μεταφορά τοπίου. Θά ‘χει πολλά πήγαινέλα.