Εμπρός για τα ηφαίστεια!!!

Α, ήταν όμορφα και τότε που έτρεχε ο ιδρώτας και τότε που ψηνόμουν στον πυρετό.
που μου τελείωνε το οξυγόνο να σε βλέπω να καπνίζεις μόνη χωρίς να μου απλώνεις το χέρι.
Δέσμια του πένθους σου, με άφηνες να κρυώνω στο 39άρι.
Και το επόμενο βράδυ δεν κοιμήθηκα. Αλεξανδρινό κουαρτέτο ως το πρωί. Το βιβλίο των χωρισμών. Και μετά περιφερόμουν στους δρόμους της Αθήνας εξαυλωμένη, κουβαλώντας αγρύπνια στα νύχια μου και στις μασχάλες.

Κι έπειτα έριξα ένα μπουκάλι στο πέλαγο για να έρθει να με πάρει από την πόλη σου κάποιος.

Και σε περίμενα απίστευτα, όσο περισσότερο προσποιούμουν στον εαυτό μου ότι δεν με νοιάζει.

Αχ οι εγωιστές οι μόνοι που μπορούν να μας χαρίσουν στιγμές τόσης χαράς καθώς ποτέ δεν κατάφεραν να ανησυχήσουν για κατι παραπάνω από την ίδια τους την ανησυχία.

Έτσι ήταν όλα μια χαρά. Τουλάχιστον με έκανες μάρτυρα του πένθους και της αδυναμίας σου να ρίξεις μια κουβέρτα πάνω μου. Σε είδα κοριτσάκι να ψάχνεις να δεις την αλήθεια. Κοριτσάκι μικρό που δεν θα μεγαλώσει ποτέ.

Θα καπνίζει διαρκώς και τα τρυφερά δάχτυλά του θα παίζουν με το τσιγάρο.

Ανεύθυνο του χρόνου του, ο έρωτάς σου θα έχει πάντα την ηδονή των κυμάτων και θα ναι πάντα άβουλος ως κύμα.

Φεύγω προς τις σεισμογενείς περιοχές, να κατέβω στα ηφαίστεια, να βρω στα νησιά τους βράχους.  Το παραμύθι που μου άρεσε μικρή ήταν πως γεννιούνται τα ηφαίστεια.

Σε ευχαριστώ πατέρα.