Παρασκευή 27 Μαρτίου 2009

Η τρελλα

Aπό το Σάββατο είχε αρχίσει να χάνει το μυαλό του.
Την Τρίτη οι φίλοι του τον έχασαν πια. Η σκέψη του είχε φύγει, τα χέρια του έπιαναν τα μαχαίρια, κάποια ουσία έλειπε από το σώμα του, δεν ήταν πια αυτός. Έκαναν ό,τι μπορούσαν, πήγαν σε γραμματείς και φαρισαίους, εισαγγελείς, ένα μαγικό χαρτί που θα επιτρέψει στους Αρμόδιους να του φορεσουν τα βραχιολια. Να του δώσουν μετά φάρμακα έλπιζαν... Αστεία πράγματα. Το μαγικό χαρτάκι και τα ανθρωπάκια με την στολή μόλις είδαν το μαχαίρι να αστράφτει, έκαναν μεταβολή κι εμπρός μαρς.
Τον άφησαν να αλωνίσει όλη την επόμενη μέρα λοιπόν. Τρελλό, με τις πληγές του μυαλού του να πληγώνουν πάνω από δέκα τυχαίους ανθρώπους, πεζούς, με μοτοσυκλέτες ή αμάξια.
Κι αφού πια είχε διαγράψει την τροχιά, άθελά του εκδικούμενος, τον μάζεψαν με την συνδρομή ενός ολόκληρου στρατού.
Όχι τίποτα άλλο, απλά κουράστηκε να τρέχει σαν τρελλός. Που έτσι κι αλλιώς ήταν. Και το είπε ο έρημος, από το Σάββατο: το μυαλό μου δεν είναι καλά. Το είπε.

Τρέμω ακόμη. Εγώ δεν τον είχα γνωρίσει. Αλλά όσοι τον ήξεραν έμειναν άναυδοι: Αυτό το ευγενικό παιδι!;;;

Ας κρυφτούμε λίγο ακόμη πίσω από λογοτεχνίζουσες εκφράσεις και μεταφορές. Αλλιώς δεν αντέχεται.

Δεν υπάρχουν σχόλια: