Ο πολιτισμός του ανώδυνου

Στις πόλεις του ανώδυνου, δεν καρποφόρησε βράχος
δεν μαυροφόρεσε ο βρόγχος.

Κι έτσι οι φασίστες ακολουθώντας πανάρχαιες τελετές παίζουν τον μακάβριο ρόλο τους.

Στην λατρεία του εαυτού, οι ψυχίατροι ιερουργούν (εν αγνοία).

Και αν δεν με είχε αγαπήσει εκείνος, εγώ πως θα σε αγάπαγα;

Τον αγαπησα τοσο που εγινα εκεινος. Και αλλαξα πλευρό. Τωρα ισως και να το καταλαβαινω. Με αγαπησε τοσο που οταν εγινα εκεινος δεν μου εφτανε να αγαπω τον εαυτο μου . Εκτοτε ψαχνω να χαρισω τις βαριες του ανασες και τα λαχανιασμενα σ' αγαπω. Η αλλιως μπορει και να ειναι ομοφοβικες ερμηνειες μιας αργοπορημενης ελευθεριας. Απεγκλωβισμου και διαχειρισης για να χρησιμοποιησω λιγο πιο τρεντυ ορους.

Από ποιον θα μάθαινα τον ρυθμό του πόθου;

Έχουν ευδοκιμήσει στο σώμα μου μανταρινιές και ρίγη.

Τα μαύρα ρούχα : χιόνι της αγρανάπαυσης.

Ουδόλως η λογική επαρκεί... είναι λιγική και λιγωμένη πάντα για το πέρα από αυτή.

Όσους η γραφή ευλόγησε, άνθρωπος μη χαριζέτω.

Είπα και ξανάπα.

Κάποτε στην Κάρπαθο, ένας άγγελος γύρω στα 60 που μικρόδειχνε με φιλοξένησε όταν ήμουν απόλυτα ξένη. Μου τον θύμισες gremii και θα του στείλω ένα ευχαριστώ για την φιλοξενία.

Ο κόσμος είναι χαομένος προ πολλού και μ' αρέσει.

Θυμήθηκα γιατί ερωτεύτηκα ένα συρματόπλεγμα. Δεν ήταν μόνο απλά μαζοχισμός. Ήταν αντίδραση στον πολιτισμό του ανώδυνου. Αν θυμάσαι αταίριαστο πιτζαμάκι με χυμό από ρόδι.

Που τελικά με διάβρωσε ως το κόκκαλο, ας μου καταλογιστεί και το σημερινό χαμόγελο. :)