Τρίτη 6 Οκτωβρίου 2009

Επιστροφή στην δίνη.

Το κλεισα γιατί λέει δεν μπορούσα παρά να γράφω σε σένα και δεν ήθελα να λογοκρίνομαι.
Αλλά και κλειστό, το ίδιο συμβαίνει. Γιατί κρατάς την μορφή της επιθυμίας μου και δεν την έχω ξεριζώσει ακόμη. Έχει κολήσει τις βεντούζες πάνω στο δέρμα μου και τα πλοκάμια της δεν φεύγουν.
Πλησιάζουν το λαιμό. Έτσι λοιπόν ταξίδεψα με τα πλοκάμια.

Είμαι ξερή, θεόξερη. Και πεισματωμένη.

Και ξέρω ότι δεν γίνεται, κι ακόμα σε θέλω.

Μάλλον ακριβώς για αυτό.

Φτιαχτήκαμε να ποθούμε το αδύνατο.

Και το ξένο.

Ομως φτιαχτήκαμε κι ελευθεροι

να επιθυμούμε.

Καμία συντροφικότητα δεν θα με χωρίσει από την επιθυμία.

Που σκάβω βαθιά να την βρω και ποιος θα φάει το χώμα.

Και ξέρω ότι δεν γίνεται, και το ήξερα από πριν - κι ακόμα σε θέλω.

Λες και το σώμα μου ήταν ένα ζώο, κάποιος άλλος, το έβλεπα να σπαρταράει στην αγκαλιά σου και δεν το γνώριζα.

Λες και το σώμα μου είναι κάποιος άλλος και μου κρατάει μούτρα για τις στερήσεις που του επιβάλλω.

Το σώμα μου ήταν ένα σκυλί που έτρεχε προς τον αφέντη του και με έσερνε από την αλυσίδα.

Ξέρεις όλα αυτά όταν γράφονται, μην τα παίρνεις σοβαρά.

Αν τα διαγράψουμε όλα ίσως και να σωθεί ένα φιλί ακόμα.

Θα φεύγω κάθε φορά όμως.

Δεν υπάρχουν σχόλια: