Απολογία σιωπής

Το ξέρεις ότι η σιωπή μου δεν γιατρεύεται. Σκέφτομαι να σε φωνάξω αλλά μετανιώνω. Είμαι ευτυχής όμως: η απόσταση ξανάπλασε τον μύθο σου και μπορώ πάλι να προσεύχομαι για σένα από μακριά. Σε νοιάζομαι όσο απόλυτη είναι η μούγγα.Δεν ελπίζω σε καλύτερες μέρες. Μου αρκούν αυτές.

Θυμάμαι τότε πριν σε εξαθλιώσει η μοναξιά, είχες ακόμη την έξη της τρυφερότητας κατά τι παραπάνω. Είχες ένα κορμί να αγκαλιάζεις δικό σου κι ήτανε πιο εύκολα όλα. Μετά έγινες αγρίμι. Και ωρίμασες, έλεγες. Και έχασες την ικανότητα της τρυφεροτητας.

Στερέψαν οι πηγές σου, διώχθηκαν οι άνθρωποι που σε αγάπησαν.Γιατί τι νόμισες; ότι τότε με αγκάλιαζες με τα δικά σου χάδια; ήταν η μνήμη των αγγιγμάτων που είχες λάβει εγγεγραμένη εντός σου και έτσι αγκάλιαζες. Την γλώσσα της τρυφερότητας την μιλάμε όπως μας την μάθουν.

Ή εγώ πως νομίζεις ότι σε αγάπησα; Όπως και όσο με είχαν αγαπήσει.

Εύχομαι να σε ημερέψουν τα χρώματα των ημερών (οι δευτέρες είναι γκρι τελικά;). Εύχομαι να ξαναθυμηθείς την αφοσίωση απο την καλή κι απο την ανάποδη. (εγώ πάντως δεν μπορώ να στην μάθω).

Και ναι θα 'θελα να σε ξαναβρώ: μόνο εδώ μέσα. Για αυτό και δεν θα σε ψάξω.

Σε είδα χτες, μεγαλύτερη σιωπή από τον τυπικο χαιρετισμό δεν υπάρχει. Δεν γίνεται αλλιώς.