Νομοτέλεια

****

Αυτό που δεν είχε προβλέψει, αν και τελικά ήταν πολύ απλό να προβλεφθεί, ήταν ότι θα ερωτευόταν. Και όταν άρχισε να το υποψιάζεται από το πόσο υπέροχα ένιωθε, δεν πίστευε ότι θα την ερωτευόταν κι αυτή. Έγιναν όμως όλα αυτά. Προβλέψιμα και πάλι, αφού εκείνη ήταν σε μια σταθερή σχέση με άλλη γυναίκα, δεν άντεξαν τον έρωτα.
- «Νομοτέλεια» έλεγε καπνίζοντας η Αναστασία από την πρώτη κιόλας εβδομάδα. Η Χλόη έκανε έξι μήνες να το καταλάβει. Έξι μήνες, πολλά τσιγάρα και 18 σελίδες:

Εγώ δεν άντεξα την παρανομία της δεύτερης, κρυφής, ανεπίσημης κι εκείνη τον νόμο της επιθυμίας μου, που την ήθελε διαρκώς, ολοκληρωτικά και παρούσα. Όχι πιστή, αλλά παρούσα. Το πρώτο πρωί που ξύπνησα μετά από την αγκαλιά της αναρωτιόμουν την ευτυχία που ζω με τι νόμισμα θα την πληρώσω. Δεν χαρίζονται τζάμπα τέτοιες ευτυχίες.
Ε, τώρα αποπληρώνω τις τελευταίες δόσεις του δανείου: κατά πως φαίνεται θα γλιτώσω την περιουσία που υποθήκευσα. Πονάω λίγο πια. Εκεί στα τελειώματα άρχισα να της απευθύνομαι γραπτώς. Δεν είχα πια άλλο τρόπο, δεν γινόταν να μιλήσουμε: την ήθελα τόσο πολύ που έμενα άφωνη. Μου είχε λείψει τόσο που έφτασε η στιγμή να την έχω, να μπορώ να την αγγίξω ερωτικά και να μην το κάνουμε γιατί δεν αναπληρώνονταν με τίποτα οι στιγμές της απουσίας της.
Μόνο η γραφή άλλαξε κάτι, βούτηξα στα ιαματικά νερά της οθόνης και του πληκτρολογίου[1]. Σήμερα, μετά από μακρύ κολύμπι βγαίνω από την θάλασσά τους που θάλλει. Στάζουν μικρές σταγόνες πάνω μου, είμαι γυμνή κι η μέρα συννεφιασμένη αλλά διαυγής. Μπορώ πλέον να θυμηθώ το χρόνο: είναι Απρίλιος. Προσγειώνομαι πάνω σε γραμματάκια του περασμένου μήνα, όπως τον περασμένο μήνα προσγειωνόμουν πάνω σε αναμνήσεις και τον ακόμη προηγούμενο στα αγκάθια της. Πιο πριν στην αγκαλιά της. Της είχα δώσει διάφορα γράμματα και e – mail, για τα μηνύματα δεν μιλάω. Ήταν βραδιές που τα κινητά δεν σταμάταγαν. Όταν όμως ήρθε μελαγχολική για τελευταία φορά σπίτι μου, εξερευνώντας την αύρα που κάποτε της άνηκε και τώρα πια δεν άντεχε να διεκδικήσει και αφού πέρασε και λίγος καιρός όπου έβγαζα καπνούς από τα αυτιά από την σιωπή, αποτάθηκα στην γραφή που δεν απευθύνεται. Όσα της απευθύνω είναι προσβάσιμα σε όλους εκτός από εκείνην. Αρνήθηκε, σήκωσε έναν τοίχο και δεν μπορώ να της μιλάω πια, αλλά θα ουρλιάξω μπροστά στον τοίχο γιατί δεν ξέρω αν είναι πίσω από τον αυτόν για να με αποφύγει ή αν έχει χτιστεί μέσα σε αυτόν και ασφυκτιά. Ή αν βρίσκεται ψηλά πάνω στον τοίχο και κοιτάζει με ίλιγγο τα ανθρωπάκια κάτω και δεν ξέρει πώς να κατέβει χωρίς να γκρεμοτσακιστεί. Έχω λόγια και θα ειπωθούν, την αγαπώ και την βρίζω και ξεκίναγε έτσι η πρώτη φορά που το πήρα απόφαση ότι δεν θα της το στείλω ποτέ:
[1] «Και το νερό το γάργαρο θα ρέει απ’ τις οθόνες». Ήρθε ο καιρός που απόκτησε κι αυτός ο στίχος νόημα.

*****

Κοντεύουν δυο χρόνια από τότε που γράφτηκε αυτό το κείμενο. Μου λένε πως θα ξαναζεσταθώ. Κι εγώ έχω μόνο να ρωτήσω ένα πράγμα κι ούτε καν η ερώτηση δεν είναι δική μου, είναι ξένη, κι ούτε είναι πρώτη φορά που την αναφέρω εδώ αλλά με ροκανίζει...... Είναι οι άνθρωποι λοιπόν αντικαταστάσιμοι όταν τελειώσει το πάθος;

Βαράω το χέρι στο τραπέζι και ψάχνω απάντηση, σφίγγω τις παλάμες και ψάχνω. Αντικαθιστώ τα σακατεμένα μέλη και κουτσαίνω, βγαίνω στην επαιτεία: ελεήστε.