Καταγης καταιγίδα

Έξω φυσάγαν οι σταγόνες απότομα πανω στα αυτοκίνητα, σφυρίζαν τα οχήματα από έναν αέρα που δεν λυπόταν ευαισθησίες. Ας είναι είπε από μέσα της. Ας ξεπλυθούν τα χώματα από το άγαλμα που ήταν θαμμένο στο χωράφι. Πίσω από το χωράφι ήταν ένα σπίτι και μέσα η γιαγιά, που τις μέρες με λιακάδα έβγαινε στην αυλίτσα, σκούπιζε και καθόταν με την μαυροφορεμένη πλάτη στον ήλιο, ώσπου η ψύχρα να την σπρώξει αργά προς τα μέσα.
Τις μέρες του καλοκαιριού με τις μεγάλες ζέστες καθόταν κάτω από την κληματαριά και το φθινόπωρο έκοβε με τα ροζιασμένα χέρια της κανένα ρόδι από την ροδιά του περιβολιού.
Την μέρα που βρέθηκε το άγαλμα, η κυρά Ρήνη ήταν κλεισμένη μέσα, γιατι είχε πολύ ψύχρα και κοίταζε τα κάρβουνα που τρεμοπαίζαν στο μαγκάλι.
Η Ρέα ήταν το άγαλμα, θαμμένη χρόνια στο χωράφι. Από την σφαγή του μικρου οικισμού, πέντε αιώνες πριν, και σήμερα η οργή ενός εργάτη που έσκαβε τον θυμό του για τις μαύρες απώλειες του πόθου του, χτύπησε πάνω της. Μόλις εκείνος αντίκρυσε την μαρμάρινη επιφάνεια του βραχίονα, σταμάτησε να σκαβει με μανία, κι άρχισε προσεκτικά να την φέρνει στο φως.

Νομίζεις πως δεν μπορώ να πω τίποτα άλλο; Νομίζεις πως δεν μπορώ να αγαπήσω άλλα σώματα; Πως δεν απολαμβάνω και δεν μοιράζομαι τρυφερότητα, έρωτα και χάδια;
Αν ακόμη υπάρχεις ως ψύγμα στην ψυχή μου είναι χάρη σε αυτά τα χάδια. Κι αν εγώ έχω σβηστεί από σένα, είναι γιατί ξεράθηκες και διάλεξες το ανέφικτο για να φορτώσεις εκεί όσα δεν παλεύεις.
Δώσε μάχη.