Ήταν ανοιχτός.

Μικρή μου Κίρκη
μην με μεταμορφώσεις σε γουρουνι.
Είναι όλος ο ορίζων ανοιχτός μπροστά μας.
Ακόμα κι αν δεν θέλουμε να πάμε πουθενά.
Ακόμα κι αν δεν περάσουμε ουτε το κατώφλι.
Είναι όμως ανοιχτός, δικός μας.

Να τον κοιτάμε απο την χαραμάδα
τα χαράματα.
Να τον μαντεύουμε την νύχτα
στις νυχιές.
Να ελευθερώνεται το βλέμμα
μέρα μεσημέρι.

Όσο πιο μακριά κοιτάμε, τόσο πιο πολύ υπάρχουμε στο εδώ.
Είναι όλος ο ορίζων ανοιχτός.
Άπλετος κι ας μην πάμε και ποτέ,
προς αναζήτησή του.

Τις ταυτότητές σου ανιχνεύοντας το πρωί εν απουσία
Σου
Βρίσκω ονόματα που ταιριάζουν στο αίνιγμα.
Βρίσκω εικόνες που ξεκλειδώνουν την πόρτα.
Κόρη μεταμορφούμενη άλλοτε σε ξένη κι άλλοτε σε αδελφή.

Κι αν δεν μας έπνιξε ο έρωτας
δεν είναι γιατί δεν είναι μεγάλος
μα γιατί ξέρουμε κολύμπι.


***********

Δεν σπάραξα, δεν πόνεσες ίσως μόνο για αυτό θα άξιζε ένα φιλί.
Για την νίκη μας επι της θλίψης.
Τουλάχιστον στις στιγμές που μοιραστήκαμε.