Στην πρώτη συνάντηση το σώμα ποτίστηκε μόνο απ' τα λόγια. Χωρίς σχεδόν φύσημα άρχισαν οι καρποί του να πέφτουν στο χώμα. Ώριμοι, μαλακοί αφήνουν μια λακουβίτσα στο έδαφος... αν τους πιάσεις στο χέρι σου.

Και μες στην νύχτα ξαναγέμισε το δέντρο πορτοκάλια. Ξύπνησα απ΄το βάρος των κλαδιών μου, κι ως τον πρώτο μοναχικό οργασμό αδυνατούσα ως και να κινηθώ. Δεν είχα πόδια, ειχα ρίζες.

Ύστερα έτρεξα, νόμιζα να ξεφύγω μα ήμουν πάντα πίσω σου. Δεν σε πρόλαβα. Έστειλα τους χαρταετούς μου κι έκοψα τα σκοινιά. Εκεί μπλέχτηκες: στους σπάγγους που είχαν μυρίσει ουρανό.

Και τότε ξάπλωσα πάνω στους καρπούς στο χώμα. Κι ήταν η πρώτη φορά που ο οργασμός είχε πρόσωπο. Χωρίς να σε έχω αγγίξει. Με μόνα στοιχεία της εξίσωσης κάτι βιαστικές αγκαλιές αποχαιρετισμού, καλωσορίσματος και φιλιά στο μάγουλο.

Λοιπόν που είσαι; Πρέπει να συγκρατηθώ και να κάνω πως δεν θέλω να πάρω το πρώτο τραίνο για το Βορρά. Δεν πιάνω το τηλέφωνο γιατι δεν θα το κλείνω. Αλλά και πάλι τι να πω, τι να μου κάνουν τα σύρματα. Το σώμα θέλω. Με προδίδουν οι φαντασιώσεις που ως τώρα είχα, χλομιάζουν την ώρα της κορύφωσης και έρχεται το προσωπό της. Οι σπασμοί εδράζουν πλεον στα σπλάχνα κι όχι στα ηδονικά του χείλη.

__ . ___

Αεικίνητα μάτια. Κοιτούν με την ταχύτητα της κόρης του ματιού επιβατών τραίνου. Βρίσκεσαι διαρκώς σέ έναν συρμό. Του μετρό ή του σουρσίματος.

Βλέπεις τις πιο μικρές κινήσεις του αέρα δίπλα σου. Καλύπτεσαι κάτω από ράσα, μεταξωτά και λινά μα ευτυχώς δεν μου κρύβονται όλα. Βλέπω στην μέση των χειλιών μια τέλεια μικρή καμπύλη. Πεισματωμένο βλέμμα γερακιού ή αετού, γυρίζεις να με δεις και με έχεις ήδη κοιτάξει δυο φορές πριν να με δεις. Η γυναίκα που κοιτάζει πιο γρήγορα απ΄το βλέμμα της.

Ποιο χάδι σου οσμίστηκα πριν γεννηθεί κι αρχισα να γουργουρίζω κελαηδώντας. Εκεί στο τρίστρατο. Σε ειχα βάλει στο πιάτο και παρήγγελνα και δεύτερο.

αντιγραφή μέρους της 30-9-2008 μικρά χαρτάκια κατά την διάρκεια συνεδρίου. Φωτογραφία: Γιάννης Κωσταντής. Η νύχτα που δεν πέρασε.