Με βάλαν λέει φυλακή. Θυμάμαι τον δισταγμό πριν πατήσω το πόδι μου για να μπω μέσα αν και ήξερα ότι δεν έχω άλλη επιλογή. Ποσο ήθελα για ένα ακόμη δευτερόλεπτο να μην εισέλθω. Ένα καφκικό όνειρο, όπου βρισκόμουν έγκλειστη για λόγους τυπικούς κι άσχετους με την αληθινή ζωή, ίσως γιατί είχα ξεχάσει να πληρώσω έναν λογαριασμό.
Με κοιτούσαν οι φύλακες και το λοιπό προσωπικό της φυλακής με ένα μικρό δέος, ντρεπόντουσαν γιατί ξέρανε πως δεν έπρεπε (ερπετά της σκέψης) να βρίσκομαι εκεί.
Κι όμως βρέθηκα,
σε κλειστά λευκά δωμάτια αναμονής, κάθε λιγο όταν μπορούσα πήγαινα σε κάτι πόρτες κι έβλεπα χωράφια καλλιεργημένα και περίμενα να βγω. Κάποιος από τους απέξω έπρεπε να με φροντίσει μά όλοι είχαν δουλειές.
Και ο Κάφκα συνέχιζε να γράφει το όνειρό μου, οι φύλακες με λυπηθήκαν, με ντράπηκαν ή κάτι τέτοιο και δεν με έβαλαν σε κελί. Στα κελιά οι συγκρατούμενοι ίσως και να λυντσάριζαν πάντως η ζωή δεν θα ήταν ίδια μετά από αυτό.
Με άφησαν να περιμένω σε χώρους υποδοχής ώσπου να έρθει κάποιος να πληρώσει για μένα. Δεν ήρθε ποτέ.
Ξύπνησα ελεύθερη. Κι έπειτα ήρθε το τραγουδι με λυγμούς κι ελιγμούς. Si se calla el cantor calla la vida.
Ήταν τα χτεσινά δώρα πολλά.
Πρώτα οι εικόνες του,
μπήκαν στην σκέψη μου όπως μπαίνει περαστικός να θυμιάσει σε εξωκκλήσι αραχνιασμένο.
Έπειτα οι σκέψεις της,
μπήκαν στις εικόνες μου όπως μπαίνει περαστικός να θυμάσει σε ξωκκλήσει αραχνιασμένο.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
"Όπως μπαίνει περαστικός να θυμιάσει σε ξωκκλήσι αραχνιασμένο"... Μέρα σαν και σήμερα, με λίγο φως, και τα βιτρώ να φτιάχνουν -οχι καφκική μα- παπαδιαμάντεια εικόνα...
καλως τον. Έτσι κι εσύ μπήκες. Συγκεκριμένα στο εξωκκλήσι που βρίσκεται στις Λεύκες Πάτμου κρυμμένο πίσω από το λόφο και που έχει δίπλα ένα μισογκρεμμισμένο κάστροδωμάτιο χωρίς πόρτα και χωρίς παράθυρα. Με τις άγκυρες ανεβαίναν και κλείνονταν μέσα να κρυφτούν από τους πειρατές. Σε εκείνο το μέρος εθύμιασες κατά την φαντασία που τρέχει πιο γρήγορα από την λογική.
Σε ευχαριστώ.
Δημοσίευση σχολίου