Παρασκευή 12 Σεπτεμβρίου 2008

Σχεδόν ένας μήνας και στο χέρι μένει μια μικρή γραμμή. Ήταν μια περίεργη τελετή μύησης που κατέληξε στον αγροτικό γιατρό. Να μιλήσω για αυτό, να μην μιλήσω. Είναι μπλεγμένο με τόσα άλλα. Είχα μαζεμένη οργή

Από τότε που γύρισα είμαι ευτυχισμένη. Μια σχεδόν εκνευριστική ευτυχία, πεισματωμένη, αποφασισμένη να μείνει εδώ και να κατατροπώσει τα πάντα. Χαμογελώ από το πρωί. Το περιστέρι που δεν ήρθε, δεν ήρθε για να μην το δουν. Μου στειλε όμως μια λευκή πεταλούδα, εκεί που κολυμπούσα να χαιρετήσει τον χρόνο.

Γύρισα στα βράχια. Η σκιά σας χαιρετά. Έτοιμη να σπαρταρήσω και πάλι απο ηδονές που έρχονται. Οι θάλασσες που είδα με έχουν ευλογήσει. Ο τόπος της μύησης μου μίλησε, άνοιξε τα μάτια μου, είδα ξεκάθαρα ποιους αγαπώ και ποιοι κρατάνε τον καθρέφτη έτσι που να θαμπώνομαι απ' τον ήλιο και να νομίζω πως τους αγαπώ. Αυτοί που θηλάζουν τον χρόνο μου μέχρι να μάθω να ξεχωρίζω τα αιχμηρά δόντια τους πριν αγγίξουν τις θηλές μου.
Πριγκήπισσα Τιτάνια για μια στιγμή. Την στιγμή που περνάει η επήρρεια του μαγικού φίλτρου.

Γύρισα πίσω και φιλώ το χώμα της μοναξιάς μου. Ποια μοναξιά δηλαδή, οι άνθρωποι που χω πλαι μου είναι υπέροχοι και δεν το ξερα και δεν μου φταναν μεχρι που πείνασα για αυτούς.

Γύρισα πίσω κι έπειτα ακόμα πιο πίσω. Εκεί που ήμερη ομορφιά εξαγριώνει τα ήθη. Πως να σωπάσω μέσα μου την ομορφιά του κόσμου.

Η μόνη κινηση ήταν τα χέρια της όταν έβαζε τα ποτά. Όλοι ήμασταν βουλιαγμένοι στο βυθό της, σαν φύκια λικνιζόμαστε ίσα ισα με την μουσική και περιμένουμε. Κρατάμε με τα ακίνητα κορμιά μας το νερό του βυθού στην θέση του. Αναπνέουμε να μην στερέψει. Ονειρευόμαστε μέχρι να αφρίσει. Εκεί στην φιδίσια μπάρα.

Έτσι απόψε θα ονειρευτώ τις καμπύλες της, κι όταν με αγγίξει θα γυρίσουν τα ηλιοτρόπια κατά το μέρος μου. Και θα είμαι ελεύθερη, κι ούτε θα μιλήσει γιατί θα είναι όλα ειπωμένα. Ούτε μια φανφαρίτσα πια δεν θέλω. Θέλω την σιωπή, που καίει, θέλω άλλα σώματα.

Θελω, θέλω, θέλω να είμαι
Ξεκρέμαστη στα χρόνια

2 σχόλια:

Nomad είπε...

:)<== είναι σχόλιο.

ΠΡΟΒΑΤΟ, ΟΧΙ ΑΡΝΙ είπε...

Αχ ματάκια μου. Όμορφα αισθήματα...