Αγκαλιά κι αγκύλια.
Η ρώγα του δαχτύλου στις ρίζες των μαλλιών.
Το μέταλλο των χειλιών μεταλλαγμένη λάμα που λιώνει στου λαιμού σου το άγγιγμα.
Από μακριά μακάριζα τους μικρούς ήρωες του άρτου.
Άναρθρος ο όρθρος ξεπάγιαζε να σε περιμένει.
Κι αυτό το ζευγάρι στην αγκαλιά του παγκακίου δεν έπαψε ποτέ να το φθονεί η μοίρα.
Οι ορυζώνες της ύβρης με εξορίζουν κάθε δυο χρόνια ως ανάρμοστη του εύρους τους.
Και της οργής το στερέωμα από την Γυάρο σας χαιρετά.
Ο άχραντος κι αχρείος χοίρος του χρόνου μας.
φωτογραφια: C.Molla.
______________________ . _______________________________
Πραγματικά πως θα μπορούσα να μιλήσω αλλιώς; Με τους ρυθμούς της απεικόνισης της πραγματικότητας στον "λογικό" λόγο θα ξόδευα τρία βράδια για να σας περιγράψω ένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου