Όνειρα γλυκά να έρθουν. Εδώ αγρύπνια.

Αρχίζει από μια λαβή παλαιολιθικού εργαλείου η καρδιά και καταλήγει στο κοτσάνι της τριανταφυλλιάς του κήπου σου.
Πότε η εξάρτηση είναι φυσιολογική και πότε όχι. Γιατί είμαστε επιρρεπείς στην θλιψη. Η σκέψη παγώνει και το στέρνο συστέλλεται προσπαθώντας να μην αναμοχλέψει την πληγή.
Οι ίδιες λέξεις πάντοτε ενώ θα αρκούσε να περιγράψω πως το λιοντάρι κατασπαράζει την λεία του. Για να ζήσει, να τραφεί. Σου λέω πως έχει αγρύπνια εδώ. Μα είναι δική μου καταδική μου η αγρύπνια. Ετοιμη κιόλας να φορτώσω τα άπλυτα πέντε χρόνων στο καινούργιο πλυντήριο. Εμ δεν χωράει.
Πότε είναι ο έρωτας αρρώστια; Και γιατί όχι; Κι αν ξεκινήσω τις θεραπείες...... θα μπορέσω ποτέ να ξαναερωτευτώ. Σάμπως τώρα μπορώ; Και τί νόημα έχει να αντέξω να ζήσω λίγο πιο ισορροπημένα, λίγο πιο ευτυχισμένα. Λες και φτιαχτήκαν μόνο για να γελάν τα χείλη.
"Έχε γεια κι εγώ πηγαίνω με τα χείλη μου καημένο".
Στο παραλήρημα του φθόνου βγήκαν δάκρυα ευτυχώς. Μπόρεσαν να ξεπλύνουν με το αλάτι τους την απροκάλυπτη γύμνια.
Ξέρω πως δεν χρωστάς πουθενά και περισσότερο σε μένα και γιατί να βρεις ρούχα να με ντύσεις. Άντε και πως να πείσω το παιδί που κλαίει μέσα μου πως δεν έχει φέτος καινούργια ρούχα.
Με συχνότητα 4 ημερών τσακίζω. Και πάλι από την αρχή.

Και αυτό πια με το να μην πετάω τίποτα. Αφού στο τέλος δεν αντέχεται το βάρος.

Η οικειότητα θα μπει στην άκρη και θα την κοιτάω πεινασμένη.

Πάλι στο χώμα και πάλι απ' την αρχή. Δεν κοστίζει τίποτα. Λίγες γραμμές.