Aς παλέψουμε και σήμερα
Να δημιουργήσουμε έναν οικείο παραλογισμό.
Να βρούμε απάγγιο.
Χρωστάει της Μιχαλούς η λογική, δεν μιλάμε για απλή χρεωκοπία.
Οπότε πρέπει να ταχταρίσουμε το οικείο ίσαμε που να γεννήσει.
Τον παραλογισμό που θα μας κρατήσει μετέωρους με τα μικρουλικα φτερά, διάφανα, σαν κουνουπιού.
Τον παραλογισμό που δεν θα μας επιτρέψει να λιώσουμε απο το βάρος και την ταχύτητα πάνω στα βράχια.
Το αγαπημένο παράλογο κι έλα εσύ να μου πεις πόση λογική έχει η αγάπη.
Οπότε επιτρέπεται να πιπιλάμε τις στιγμές που μας γλύκαναν μέχρι να λιώσουν. Κι η έλλειψή της τόσες μέρες και το βάσανο, κι η αδιαφορία κι η λύτρωση. Ευλογημένα.
Αν δεν κάνουμε αυτό που αγαπάμε, είναι αδύνατη η ζωή. Το κατάλαβα όταν κινδύνεψα και όμως δεν ήταν ο σωματικός πόνος που με τρόμαζε, αλλά ότι ήμουν υποχρεωμένη να περάσω άλλες δυο μέρες σφιχταγκαλιασμένη με κάποιον που ήδη απεχθανόμουν.
Εκεί πια το παράλογο μασκαρευόταν κι όλα χορεύαν γύρω μου πριν με ρίξουν στην πυρά. Όμως έφταιγε πως δεν μου ήταν οικείο τίποτα. Έτρωγα τις σάρκες μου να αντέξω στην πείνα του εαυτού μου. Δίψαγα για να θυμηθώ πως σκέφτομαι και πως μιλάω.
Για αυτό σου λέω δεν μουρμουράω ευτυχισμένη τραγουδάκια έτσι τυχαία. Είναι δώρο. Κι ας μην σου άρεσε ενίοτε. Ηρεμείς την θάλασσα κι αυτή σου τραγουδάει, σχεδόν χωρίς να την καταλάβω αρχίζει, με ένα χαμόγελο που τρύπωσε και χουχούλιασε στο πλάι σου. Θαλασσονίκη.
φωτογραφία: Παναγιώτης Χαχής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου