Ρε λες;
Λες να φταίει μόνο η κούραση;
Λες να φταιει οτι βλέπω κάθε μέρα 10-20-40 ανθρώπους να κλαίνε, να πεινάνε, να οργίζονται, να θυμώνουν, να είναι άρρωστοι κι άστεγοι;
κι αναλαμβάνω την ευθυνη να τους βοηθησω ή να τους εξηγήσω γιατί δεν μπορώ να τους βοηθήσω. Και μετά μου φταίνε οι έρωτες...
Γιατί σήμερα που δεν δουλεύω, ούτε άκυρα ούτε έρωτες. Η μέρα είναι χαμογελαστή, κανείς δεν μου λείπει... Ήαπλά δεν το παραδέχομαι; ή θα μου έλειπε αν μου μίλαγε;
Πρέπει να πάω να κοιταχτώ, ε;
Η απλά να χορτάσω ύπνο για ένα ακόμη βράδυ;
Κι αυτή η βρωμοανάρτηση έπρεπε να σβηστεί και να την ξαναγράφω;
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
Λες να έχεις συνηθίσει σε κάποιες σκέψεις, που σε τρομάζει το διάλειμμά τους; Λες; Ή να σβήσω αυτό το σχόλιο;
Παιζει. Οπότε άσε το σχόλιο που το δα και "συντροφιάστηκα" όπως θα λεγε η προγιαγιά μου. Κι έπειτα θα μου ζήταγε να της δώσω το μποξά της και να την αλιμένω. Και πόσες ακόμα λέξεις και εκείνος ο ρυθμός στην ομιλία της.
Ό,τι θυμάμαι χαίρομαι και στην κορφή κανέλα και νά 'σαι καλά.
Αν και δεν μπορώ να διακρίνω ποιες είναι οι σκέψεις και ποιο το διάλειμμα. Γιατί στο διάλειμμα κάνω άλλες σκέψεις που επίσης μπορεί να με τρομάζει το διάλειμμά τους δηλαδή οι πρώτες σκέψεις. Κούνια μπέλα. Έλα με ρυθμό.
Δημοσίευση σχολίου