Η κηδεία, η φροντίδα, η τελευταία φορά
Η αιχμή του δόρατος η καταιγίδα
Μια δεσποινίδα στέκεται και χαμογελάει
Χάσκοντας τα άδεια δόντια της σε όσους ξέρουν να βλέπουν πίσω από τις λέξεις.
Δεν υπάρχουν παρά παράνοιες.
Στην οδό Ακαδημίας αγαπώ.
Η φυγή δεν έχει παιχνίδι,
Η φυγή δεν έχει διαβατήριο.
Αρίες φυλές προετοιμάζουν το φιλί μας
Αποστειρωμένο και μάταιο θα σε εγκαταλείψω νωρίς.
Θέλω να μην σε ξαναγγίξω.
Τα θέλω τα βαρέθηκα
Την βαρεμάρα την θέλω
Είναι η μόνη πραγματική ξεκούραση
Σε έναν κόσμο που οι επιθυμίες έχουν κι αυτές το κόστος τους.
Έκδοσις και πορνεία δεν ξεφεύγεις
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
Από ότι βλέπω μάλλον όλα έχουν ένα κόστος.
Νόμιζα ότι μπορούσα να ξεφύγω από αυτό το κλισέ,αλλά να μαι,κλεισμένη μέσα στο σπίτι,άρρωατη και κακομοίρογλου,να θέλω να σε δω και να νιώθω τύψεις(ενώ ΔΕΝ διαβάζω) να βγω και να περάσω όμορφα,να νιώσω αυτή την ασφάλεια.
Αγαθά κόποις κτώνται.
Τουλάχιστον ας υπήρχε στο τέλος το αγαθό καρότο,θα το πολεμούσαμε τώρα και μετά θα το γλεντούσαμε.Τώρα υπάρχει μόνο αυτοσκοπός και άδεια αγκαλιά.Το τρίο της μπελβιλ..
το αγαθό καρότο!!!!!!!!!!
ήταν μια φορά κι έναν καιρό ένα καρότο που ήταν λίγο αγαθό. Η μαμά του η καροτίνη του έλεγε να προσέχει και να μην εμπιστεύεται κανένα και ιδιαίτερα τα δόντια του λαγού.
με αυτο το αγαθό καρότο λοιπόν αρχίζω να νιώθω λαγουδάκι του πλέι μποι.
άδεια αγκαλιά μου κι αυτοσκοπέ μου εσυ!!!
μην μου ανησυχείς και μην σου ανησυχώ (πήγε η ψυχή μου στην κούλουρη ότι το τελευταιο ποστ σου ήταν για μένα και σε χάνω)
Κι είμαστε ακόμα ζωντανοί
στη σκηνή.
το τρίο της μπελβιλ δεν κατάλαβα που κολάει αλλά είναι καλή ατάκα..
Δημοσίευση σχολίου