Απόψε μόνο ο σωματικός πόνος ανακουφίζει. Μικρές εκδορές στο αριστερό χέρι. Βρέθηκε το μωβ ψαλιδάκι των νυχιών στο δρόμο μου. Γρήγορα το περνάω πάνω από το δέρμα. Και μαζί του φεύγουν τα νεύρα. Η πίκρα, η έλλειψη. Τα σημάδια θα φύγουν, το ξέρω. Η πίκρα που χω μέσα μου είναι που δεν θα φύγει όσο την αφήνω να μαζεύεται.
Μου λείπει το γέλιο της, το χαμόγελο. Η τρυφερότητα.
Όλοι όσο και να με νοιάζονται μου φαίνονται μακρινοί απόψε. Μόνο εσύ Σ. ίσως να πλησίαζες... αλλά που να είσαι;
Το αστεράκι σου μου μίλησε ώρα πολλή και κάπως μάζεψε τα άπλυτα της καρδιάς μου. Αλλά μόλις γύρισα σπίτι η μάνα περιμένει την κουβέντα μου. Εγώ σιωπώ. Είμαι ανεπαρκής εμφανώς. Βλέπει τηλεόραση. Μου δίνει στα νεύρα όσο τίποτα να ακούω όλα τα τελειωμένα σίριαλ των πενηντάρηδων της tv. Παίρνω την γλυκειά μου φωνή και ρωτάω: Βλέπεις τηλεόραση; Ναι μου απαντάει.
Και ξέρω πως δεν θα το αντέξω αλλιώς. Επιστρέφω απεγνωσμένη στο μπάνιο και αρπάζω για δεύτερη φορά το ψαλιδάκι. Μερικές ακόμη για να βγάλω τη βραδιά. Είναι τόσο απαλές. Πολυ μικρότερες από τις προπέρσινες. Τόσο ανώδυνες. Με συντροφεύουν. Σαν νυχιές γατιού.
Ξέρω πως δεν μπορώ να φορτώσω τον ερωτά μου σε εκείνη. Ένα όνομα. Πρέπει να της βρω ένα όνομα. Ξέρω πως δεν μπορώ να την πάρω τηλέφωνο. Και ξέρω πως δεν ευθύνεται εκείνη για την μοναξιά μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου