Για οσους δεν γραφτηκε αυτη η λεξη, ειναι γιατι ολα ειχαν ειπωθει. Γιατι καμια πληγη δεν μου αφησε το περασμα τους. Κι είναι η σιωπή μου προς τιμήν τους.
Μέρες τώρα η Χλόη αφουγκράζεται την σιωπή. Αποδέχεται. Σιωπηλά μια δήλωση μετανοίας, ξαναπαίρνει πίσω το σώμα της που είχε παρατήσει στην φωτεινή βιτρίνα του μάταιου.
Ίσως και να μην ξανάρθω εδώ.
Δώσε μου έναν λόγο να γράψω ακόμη. Δεν είμαι πια απελπισμένη. Όσο περισσότερο αποφασίζω το πεπρωμενο τόσο καλύτερα διαχειρίζομαι την απελπισία. Την φιμώνω και της κλεινω τα μάτια. Την κρατάω δεμένη και χαιδεύω τα αγκάθια της μέχρι να μου παραδοθεί γλυκά σαν σώμα ερωμένης.
Κι όσο ξεμακραίνω, αναρωτιέμαι μόνο ένα πράγμα: γιατί ονομάζω έρωτα το να φορτώσω την μοναξιά μου σε κάποιον άλλον. Αρνούμαι το παιχνίδι αυτό. Το αρνούμαι γιατί πρώτη φορά παραδέχτηκα ποιοι είναι οι σκληροί του κανόνες.
Χωρίς εικόνες, χωρίς ξεστρατίσματα, χωρίς κανέναν για φύλακα άγγελο, χωρίς να ξέρω αν θα ξανάρθω εδώ, χωρίς καπνό μέσα στα μάτια. Καλημέρες. Και αντίο.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου