Σάββατο 10 Νοεμβρίου 2007

Όσα κάθε μέρα θάβω για να μην σε βαρύνει η επιθυμία μου


Χτες πάλι βρεθήκαμε. Ήπιαμε μαζί κρασί, καπνίσαμε, κοιταχτήκαμε, εξομολογηθηκαμε και είμαστε πάλι στο κενό.

Εγώ να σε κρατάω κάτω από τα βλέφαρα, κάθε που κλείνω τα μάτια μου σε βλέπω και σε θέλω. Εσύ πήρες την αγκαλιά που ήθελες και δεν θέλεις τίποτα άλλο.

Πόσο θα θάψω την επιθυμία μου;

Σ' αγαπάω. Απλά. Τό παμε κι αυτό. Μάταια. Με παραλύεις, δεν ξέρω τι να κάνω. Θέλω να αφεθώ στα χέρια σου, να αποφασίσεις εσύ για μένα. Για αυτό και δεν σου εκφράζω τις επιθυμίες μου αλλά προσπαθώ να ικανοποιήσω τις δικές σου. Αλλά είσαι ένα κουβαράκι μπερδεμένο.

Κουβάρι, κουβαράκι τι θέλεις να γενείς;

2 σχόλια:

Χαρά Τσακίρη είπε...

Με τρομαζει η γραφη σου γιατι με γυρναει χρονια πισω σε καταστασεις ολοιδιες που βιωσα κι εγω οπως και ο περισσοτερος κοσμος!
Δυσκολο ματια μου, να αγαπας για δυο και ποναει και διπλα στο τελος!!!
Αλλα βεβαια .... ξερεις εσυ....

sylfaen είπε...

Δυσκολο δεν ξερω αν ειναι αλλα ειναι εγωιστικο και παραβλεπει τις επιθυμιες του αλλου (τώρα την λέω στον εαυτό μου και όχι μονο)....
Αλλά βέβαια ό,τι πληρώσεις παίρνεις! Και δεν μετανιώνουμε. Αιωρουμαστε μέχρι την επόμενη πτήση ή πτώση.
Σε ευχαριστώ για την κουβεντουλα. Να είσαι καλά και να γράφεις να διαβάζουμε στιχάκια...
γράφεις και την μουσική τους?