θυσια στο ματαιο

Ξεκινησε κι αποψε η τελετουργια του ντυσιματος. Καθαρο το σωμα, σε κάθε ρούχο που φοράω κρύβεται η επιθυμία να με χαιδέψει κάποιος. Το αγαπημένο πρόσωπο λείπει και μαυρίζει σιγά σιγά το τοπίο. Είμαι αδύναμη και με απελπίζει το οτι κανεις δεν θα με κρατησει στα χερια του αυτο το βραδυ. Σε κανεναν δεν εχω να δωσω τιποτα. Θελω να ειμαι ομορφη. Αλλα για ποιον. Ασκοπα περπατηματα στους δρομους της Αθηνας. Θα μου πουν οι φιλοι αποψε τι ομορφη που ειμαι. Γιατι η μοναξια φεγγει απανω μου προσπαθωντας να μαζεψει οποιον γυρισει το βλεμμα προς το φως. Φεγγει απελπισμενα, αδηφαγα, θελει να φαει το επομενο θυμα αλλιώς θα την πληρώσω εγώ. Τα παραμύθια με τον δρακοντα που κάθε χρόνο του φέρναν θυσία μια κοπέλα. Οι παραλληλισμοί αρχιζουν να τεμνονται στο ζαλισμενο κεφαλι.
Γιατι ντυνομαστε ομορφα... γιατι θα βαλω αποψε μακιγιαζ; η μηπως να παραιτηθω;
Οταν ξερω πως ματαια θα βγω στην βιτρινα ελπιζοντας να με αγορασει καποιος αποψε, μηπως και φορεθω απανω του σαν ρουχο καθαρο, χανω το κεφι μου για ολα.
Ολη αυτη η απελπισια γιατι μου λειπει. Να την δω, να ξεδιψασω κι ας μην την αγγιξω, κι ας μην με χαρει κανεις ουτε αποψε.


Ζωη που δεν μοιραζεται ειναι ζωη κλεμμενη.

Στολιστηκα, και βγαίνω να ξοδεψω την εικονα μου στους δρομους.