Τρίτη 2 Οκτωβρίου 2007

Καλωσορισμα των χρυσανθεμων




Τέτοια εποχή στον κήπο της Πάτμου ανθίζουν τα χρυσάνθεμα. Κοιτάζω έξω την θάλασσα των πολυκατοικιών και σκέφτομαι πόσο θα αντέξει ακόμα ο κόσμος σε αυτήν την πόλη. Πνιγόμαστε. Δεν έχει οξυγόνο.


Κι όμως μένουμε εδώ, δέσμιοι των βρώμικων δρόμων που ζήσαμε τους έρωτές μας. Που κλείσανε τον κύκλο τους οι έρωτές μας και μας έδεσαν μέσα. Πλέον οι πληρωμές με το ίδιο νόμισμα γίνονται με ταχύτητα adsl σύνδεσης. Όπως με βάσανισε να την ποθώ και να μην ανταποδίδει, έτσι βασανίζω κι εγώ μια άλλη. Όπως αρνήθηκε την επικοινωνία όταν της είπα ανοιχτά τον έρωτά μου, έτσι απομακρύνθηκα κι εγώ από εκείνη που με αγάπησε πιο πολύ. Το γαιτανάκι του έρωτα δεν λυπάται κανέναν και κανέναν δεν αφήνει απέξω. Όσο βασάνισα με το χαμόγελό μου έναν άντρα, το πλήρωσα όταν ερωτεύτηκα γυναίκα. Στο μουσείο της Περγάμου της έδειξα το άγαλμα που εξαιτίας του την ήθελα. Τίποτα δεν κατάλαβε. Και καλύτερα.

Τα χρυσάνθεμα, λευκά κίτρινα και με αποχρώσεις πορτοκαλί σαν δύση ήλιου τα χάζευα όλο το φθινόπωρο της εφηβείας μου. Τώρα ίσως μου φέρει η μάνα, όταν έρθει. Την κοιτάζω πάντα με το ύφος "μα καλά εισαι τρελή, κουβαλάς λουλούδια 10 ώρες ταξίδι με το πλοίο;" κι όμως έχει τόσο δίκιο.


Θέλω να πάω το χαμογελο του αγάλματος στην Πάτμο. Αλλά έχει ήδη μπει σε άλλες ατραπούς και δεν ξέρω πότε θα την ξαναδώ. Εγώ την αρνήθηκα τρίτη φορα, ο πετεινος λάλησε και ήδη ξημερώνει. Πρέπει λοιπόν να περιμένω την επόμενη νύχτα.


Μέχρι τότε, θα μείνουν αδιάβαστα όσα σου γραφα στην Ρόδο. Θα βουλιάξεις λίγο ακόμα στο ναυάγιο της παραλίας μου, εκεί έξω απ' του Λυγκίνου βρίσκεσαι. Καλό βυθό. Ξέρω θα πας πρώτη φορά μαζί της στο νησί μου. Κι εγώ την μακριά νύχτα θα την περάσω στις πιο τρυφερές αγκαλιές.

Για έναν ακόμη χειμώνα, κάποια άλλη θα απολαύσει την τρυφερότητα που δεν είσαι ικανή να πάρεις.

Βλέπω στον ύπνο μου ότι σπάω έπιπλα στο σπίτι της Πάτμου απο τα νεύρα μου. Και να σκεφτείς ότι σε απέρριψα τελειωτικά για μια σπασμένη βιβλιοθήκη και κάτι άλλα ψιλα!

Δεν υπάρχουν σχόλια: