Αρχίζοντας από το πουθενά

Πίσω από ένα πυκνό πέπλο κούρασμένης ομίχλης κρύβεται η πιο αληθινή στιγμή. Αύπνη έχω δώσει τα πιο παθιασμένα φιλιά. Εξαυλωμένη έχω αγαπήσει τα πιο γήινα σώματα. Και καπνισμένη οι πιο βαθιές ανάσες της ψυχής.

Η ανατροπή του χρόνου, η πικρή μαστούρα της κόπωσης. Μια εξάρτηση. Η ιλιγγιώδης πορεία προς την στιγμή που δεν αντέχεις άλλο. Έχεις δώσει απίστευτα φιλιά στο πεδίο του φανταστικού, ενώ το σώμα σου παραμένει εγκλωβισμένο στο πλέον γραφειοκρατικό περιβάλλον.

Ξαφνικά ξεδίψασα χτες με Τσανακλίδου και Παναγιώτη. Ξύπνησαν παλιοί έρωτες που προσπαθώ να τιθασεύσω. Έσκαψα μέχρι να ξαναβρώ το γαλάζιο βλέμμα της. Την φανταζόμουν διαρκώς πλάι μου, με ποιον άλλον θα μπορούσα να ακούσω αυτή τη φωνή και να θέλω και πάλι την πτώση στην αγκαλιά της. Μίλησα μέχρι που ανοίχτηκαν οι ουρανοί της ουτοπίας. Θυμήθηκα την απόλυτη επιθυμία. Και αρνήθηκα να την κυνηγήσω για άλλη μια φορά.

Αφήνομαι για λίγο να πληγωθώ από την σκέψη ότι ίσως ήδη να έχει φιλήσει εκείνη που επιθυμεί και όχι εμένα. Αλλά είναι τόσο γρήγορη η επαναφορά. Η επιθυμία της ας γίνει. Δεν θα παλέψω τα απάλευτα. Γλυκά κι απαλά, από μακριά και χωρίς οδύνες, κρατάω την τρυφερότητα της μνήμης και τίποτα άλλο. Γεια σου Αναστασία μου.

Ναι είναι αλήθεια, πως στριφογυρνάμε πολλοί μπλόγκερς γύρω από τον εαυτό μας. Σε έναν υποκειμενισμό σαν να μην υπάρχει τίποτα άλλο στον κόσμο. Σαν να μην έχουμε τίποτα να πούμε για τον δίπλα μας και το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι ο ναρκισσισμός της στρουθοκαμήλου που κρύβει το κεφάλι της σε ένα δωμάτιο με καθρέφτες.

Σωστό. Μα όμως σε αυτό το δωμάτιο γεννιούνται εικόνες. Στα καταγώγια της σκέψης, στις κρυφές φλέβες των μετάλλων της ψυχής, δεν ψάχνουμε να βρούμε τίποτα άλλο από τα ψύγματα της ουσίας που μπορούν να μας ενώσουν διαυγώς με κάποιον άλλον στα απέραντα δίχτυα.

Ναι είναι αλήθεια επίσης πως ο καθένας θέλει να ακουστεί και πως δεν υπάρχει πια χώρος, πως η ελευθερία να γράφεις σε αυτόν τον αχανή κρατήρα του ιντερνετ, παύει να είναι ελευθερία γιατί είναι τόσες οι φωνές που δεν ακούγεται πια καμία (Μπωντριγιαρ). Κι όμως υπάρχουν μυστικοί δρόμοι θαρρώ που όλες αυτές οι φωνές ακούγονται, σαν μια μεγάλη χορωδία. Και το μόνο πρόβλημα είναι στην συλλογιστική που απαιτεί να ακούγεται του καθενός η φωνή ξεχωριστά και δεν αρκείται στο να ΄ναι ένα απλό μέλος της ορχήστρας που αυτοσχεδιάζει. Ξέρω το παρατράβηξα. Κι όμως οι συγγένειες στους μπλόγκερς δεν είναι λίγες.

Σε έψαξα αγαπητή μου Σ. που είσαι; σε ψάχνω ακόμη. Εξαιτίας σου ξεκίνησα να υπάρχω εδώ μέσα, δεν μπορεί τελευταία στιγμή να εξαφανίζεσαι!!!

Ξεκίνησα να γράφω για την έλλειψη του αγαπημένου σώματος, την πικρία της φράσης: "Θα σε ξεχνάω κάθε μέρα".

Και συνεχίζω τα ταξίδια δελφινάκι στα δίχτυα, διαδέλφινο στο διαδίκτυο. Έλειψα μέρες, είναι που πάντα έρχονται οι άνθρωποι μες στην ζωή και την αλλάζουν σε ένα λεπτό μέσα, σου κλέβουν την ενέργεια, σου χαρίζουν μετά ευτυχία. Άλλοτε κοιτάς την οθόνη με απέχθεια, κι άλλοτε με φθόνο να μην της γράψεις πόση ευτυχία έζησες και ζηλέψει και στην πάρει.

Κι ο τελευταίος στίχος από εκείνο το τραγούδι που ποτέ δεν έγραψα για τις φωτιές.

Έλα κι ανά κι ανάψαν οι φωτιές κι οι οθόνες μας δακρύζουν.

Μάρτυρες γίναν, γίναν οι ελιές, την ύβρι μου εξαγνίζουν.

Έλα να δεις πως σβήνουν οι καρδιές την ώρα που αντικρύζουν

τα δάση όπου μεγάλωσαν ολόμαυρα να αχνίζουν.

Έλα κι ανάψαν οι φωτιές, την ληθη σου εξοργίζουν

Όσα να στέρξεις ξέχασες, στην μύτη σου καπνίζουν.

Έλα να δεις πως πάν στον ουρανό, απ΄το βωμό του γκρίζου

όσα άδικα θυσίασαν οι μυστες που μας βρίζουν.

Έλα κι ο Αύγουστος περνάει και δεν ξαναγυρνάει

Παίρνει μαζί του αχ τις αναπνοές και δεν τις ξενυχτάει

Άκλαυτα πάνε δροσερά παιδιά κλωνάρια που λυγάνε

Σαν σε παγώσει η συμφορά τα δάκρυα δεν κυλάνε.

Όσοι καήκαν, κάηκαν κι εσύ που ζεις σωπαίνεις

κι οι ασεβείς που μίλησαν την ώρα που κρινόσουν

έχουν το κρίμα στο λαιμό μα δεν θα το σηκώσουν.

Έλα κι ανά κι άνάψαν οι φωτιές, στα δύσκολα σε θέλω

να μ' αγκαλιάσεις δυο φορές, "γιάντες" κι όχι "το ξέρω"

να μου σταθείς σαν σώνεται ο αέρας που ανασαίνω

να μην παγώσεις, κι αρνηθείς, κι εγώ θα περιμένω.

ουπς.. τελικα βγήκαν κι οι υπόλοιποι, μόλις!