Ένταση στα ακροδάχτυλα.

Το σώμα της γατζωμένο απάνω μου ως το πρωί να μην με αφήνει να φύγω, κάθε μου απόπειρα να σηκωθώ ήταν σαν να έβγαζα αγκίστρι από την καρδιά μου.

Πέρασε η επόμενη μέρα, έπειτα κι άλλες, ήρθε ένας αμήχανος καφές και μετά; τι;

Στην μνήμη της το σώμα μου ακόμη αντιδράει. Η σημερινή μέρα πέρασε χωρίς επικοινωνία. Και μετράω τα λεπτά.

Η μόνη παρηγοριά είναι η σελήνη. Γεμάτη, με τους κρατήρες της ανάγλυφους και σχεδόν ρευστούς εμφανίστηκε στον απογευματινό ουρανό σε μια στροφή του δρόμου.... συγκεκριμένα στην στροφή κάτω από το σπίτι της.

Δεν αντέχεται αυτό το μονοτονο "μου λείπεις". Κυλάει αργά και διαρκώς σαν σταγονίτσες στο μέτωπο που όλο και βαραίνουν, σαν προσευχή ασκητή που βρίσκει την μέθεξη στην επανάληψη.

Ειμαι όμορφη μου είπες. Και αυτό το κάνει ακόμα χειρότερο γιατί νιώθω πως δεν με χαίρεται κανείς ούτε απόψε.