Μικρά deja vu

Σε ευχαριστώ Σ.
Ένα χάδι πέρασε σαν πέπλο στο δέρμα μόλις είδα τον πίνακα. Είναι υπέροχος κι αν δεν υπήρχε ίσως να μην είχα διαλέξει το όνομα.
Μπαίνω στα τριάντα χρόνια. Γελάω ήρεμα. Χτες μίλησα με τα απομεινάρια της άλλοτε αγαπημένης μου. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα για αυτήν. Δεν μπορώ ούτε καν να την θέλω παρά την θέλησή της. Είμαι ελεύθερη.
Δεν γοητεύει πια η μιζέρια. Όμως όσα στραφτάλισαν μέσα μου είναι νομίσματα και δεν τα πετάω στο δρόμο. (Ίσως να εδώ να ταίριαζε κανα ρητό για τα αγαθά της αποταμίευσης. Μήπως η συσσώρευση πλούτου ακόμα και του συναισθημάτικού, είναι μάταιη; )

Να ένα νόμισμα ακόμη:

Το μόνο που μου έμεινε από σένα είναι ένα πείσμα. Το πείσμα που ταξίδεψα σε άλλα κορμιά για να σε ξεχάσω, που έχτισα αγάπες πάνω στην σαθρή πληγή της μορφής σου. Αλλά μήπως φταις εσύ για αυτήν;
Ένα πείσμα να ζήσω ενάντια στο θανάσιμο βλέμμα σου. Που αγάπησα. Πως τα κατάφερα έτσι, να γκρεμίζω τις πόλεις και τα χωριά μου, μόνο και μόνο επειδή τα κούρσεψες. Υποταγμένη σου να μην υπάρχω. Καμμένη γη, ένα πείσμα να τα ξαναχτίσω για να έρθεις να τα δεις μετανιωμένη.
Καίγομαι καιρό πλάι σου και πάλι. Γύρισα σπίτι αργά, νομίζω πως είχε συνεννοηθεί το φεγγάρι με την τύχη μου να είναι στην σωστή γωνία την ώρα που θα στρέψω το βλέμμα μου να το δω και να μου μιλήσει, μετά από τόσον καιρό. Σήκωσα το κεφάλι μέσα από το κράνος και έμεινα, μου μιλάει το φως.

Εξουθενωμένη, σέρνομαι πλάι σου και με ξυπνάει μόνο ο θυμός σου. Πως κατάντησα να με πεισμώνει μόνο η οδύνη η προκληθείσα από εσένα. Τίποτα άλλο δεν με συγκινεί πια εκτός από την μάχη με σένα. Την μάχη με την αδιαφορία σου. Πόσο μάταιο είναι να σε αντέξω, πόση θλίψη πια.

Απόψε λοιπόν λες να σε αρνηθώ; Να το αποφασίσω; Και που να πάω μπροστά; Τι υπάρχει μπροστά; Γιατί και πάλι στα αγκάθια.

Δεν υπάρχεις εκεί, κυνηγώ τους αντικατοπτρισμούς σου. Αλλά δεν είσαι εσύ.

Απόψε παραιτούμαι. Δεν σε κυνηγώ άλλο, δεν αντέχω άλλο.

Με τις χειροπέδες θα σε βλέπω, δεμένη στο κατάρτι θα σε ακούω.


η εκείνο εκεί το απόσπασμα:

Είναι ανεξήγητο γιατί είμαι τόσο ελεύθερη.

Ίσως γιατί σε είδα τόσο μπερδεμένη σε τόσο ανούσια στερεότυπα που ένιωσα κάπως πιο ελεύθερη. Ότι δεν είναι σωστό να κάνεις έρωτα χωρίς φιλί… λάθος δεν υπάρχουν τέτοιοι κανόνες. Αν και οι δυο θέλουνε έρωτα χωρίς φιλί, τότε μια χαρά είναι.
Ότι είναι ξαναζεσταμένο φαΐ, άλλη προκατάληψη, ποιος ξέρει πόσες φορές την έχεις ακούσει ή σκεφτεί και μπήκε στο κεφάλι σου.
Καταρχάς δεν είναι ξαναζεσταμένο. Κρύο κατακρύο είναι. Νομίζεις ότι έτσι εύκολα έχουν ξαναζεσταθεί μέσα μου όσα πέτρωσες; Νομίζεις ότι ενάμιση χρόνου βάσανο για σένα μπορείς να το σβήσεις έτσι; Κάνοντας ότι δεν υπήρξε και παραδεχόμενη απλά ότι φέρθηκες άσχημα; Όχι βέβαια, πρέπει να καταλάβεις που βρισκόμουν όλο αυτόν τον καιρό και να μου πεις που βρισκόσουν εσύ. Για μια στιγμή να δείξεις ότι νοιάζεσαι για το που ήμουν, ότι έχεις ανάγκη να μου πεις που ήσουν.
Μόνο όταν αντέξεις το κλάμα, θα ζεσταθεί το φαΐ.
Αλλά σιγά μην τα καταφέρεις. Κι όμως είναι απλό.

Δεν ξέρω γιατί ξύπνησα τόσο πλήρης. Σαν να κάναμε έρωτα και να ήταν τέλεια. Ή δεν ξέρω σαν τι, αλλά είχα να ξυπνήσω τόσο καλά από πριν σε γνωρίσω.

Κι όμως έχω ένα χαμόγελο για σένα, βρίσκω στον κήπο της καρδιάς την τριανταφυλλιά σου φορτωμένη άνθη.

Τώρα πραγματικά θα μπορούσα να κάνω κάτι μαζί σου. Γιατί δεν με βασανίζεις.

Αλλά κατά βάθος δεν έχει ενδιαφέρον για σένα να μην με βασανίζεις… γιατί έτσι νομίζεις ότι δεν σε θέλω. Μόνο όταν καίγομαι για σένα, καταλαβαίνεις να σε θέλω.

Όταν πάλι με πληροίς, η ευτυχία μου σου είναι αδιάφορη. Είμαι εκνευριστικά χαζή όταν είμαι ευτυχισμένη.

Αλλά δεν θα σου ξανακάνω το χατίρι να γκρεμίσω τον κόσμο στο κάθε μας φιλί, όπως έκανα παλιά. Κι έτσι νομίζεις εσύ ότι δεν σε θέλω, ενώ απλά τα πνίγω γιατί ακόμη δεν σε εμπιστεύομαι. Ας το νομίζεις. Αν δεν είσαι ικανή να δεις μέσα μου τι έχω για σένα και σου το κρύβω, τότε δεν μπορείς να είσαι πλάι μου.

Θα φιλάς το άγαλμα μέχρι να το ζωντανέψεις. Και τότε θα είναι πραγματικά δικό σου.

Αν πάλι δεν το θες αυτό, είμαι τόσο ελεύθερη και τόσο γεμάτη από σένα ταυτόχρονα, που όποιος άνεμος και να φυσήξει τα πανιά θα φουσκώσουν.

Απόδειξη ελευθερίας είναι αυτό το χωρίς έμπνευση κείμενο.