εκπνοη Σεπτεμβριου

Κοντοστέκομαι στην κάθε στιγμή του Σεπτεμβρίου, αναπνέω τις μεγάλες του μέρες πριν τις μικρύνει ο
Οκτώβρης.
Χαζεύω τα σύννεφα που μου δείχνει η Άννα μέσα από τα θραύσματα ουρανού των Εξαρχείων.
Χορεύω σε ξέφρενους ρυθμούς κάθε πρωί. Ποτέ πριν τόσο ελεύθερη. Όλα τα πάθη πείστηκαν να κομματιαστούν στο πάτωμα, χορεύω γυμνή πάνω τους, πατώ με γυμνά πόδια τους σπασμένους καθρέπτες και δεν μένει ουτε μια γρατζουνιά στο πέλμα.

Φεγγαράκι φεύγω τώρα να πλαγιάσω είναι ώρα. Έτσι μου λεγε η "γλυκειά μου" (όπως λέμε τις προγιαγιάδες στην Πάτμο).
Τι να γράψω για το πάθος; καταλάγιασαν όλες οι καταιγίδες. Τέτοια πληρότητα που ίσως να μην έχω τίποτα πια να γράψω. Για απόψε. Κούραση ευτυχισμένη, οργή τιθασευμένη που εκτελεί τέλεια το νούμερο της στο τσίρκο μου.

Καληνύχτα σας.