To αγγελάκι μου της Δρέσδης...

και πως να συνεχίσω, το ψαχνα χτες με δακρυα

κρεββατοκάμαρα σε εγκατάλειψη.

Αλλά πως να συνεχίσω. Τα δάκρυα μου παγώνουν αν τα δεις και μένεις πάντα διψασμένη. Κι εγώ με πάγους σε κλειστά βλέφαρα.




Σε λίγο καιρό θα αναχωρήσω. Ήδη κόβω πολλά λιμάνια απο τό δρομολόγιο. Μου μένει μόνο η άγονη γραμμή. Ένα δύο ερημονήσια όπου κανείς δεν μιλάει την γλώσσα μου.

Ορυκτό του ελέους ο τόνος της φωνής μας.

Ομορφαίνεις. Θα με βασανίσει αυτό.

ώρες-ώρες το να νιώθεις τα ίδια πράγματα με κάποιον είναι σαν να μιλάς ταυτόχρονα: κανείς δεν ακούει τελικά. Και δεν μπορείς να ορίσεις τι νιώθεις...

Όνειρα με τρέξιμο, φωτιές, κόσμο, αγωνίες.


αγγελάκι μου της Δρέσδης...

μακάρι να μην το γραφα εδώ...

ασυναρτησίες... η εικόνα καταλύει την σκέψη.