H Κυριακή των αποπλανήσεων, ονομαστική: η αποπλέουσα νήσος

τα πλακάκια της κουζίνας με παρατηρούν να ευδαιμονώ με έναν ελληνικό καφέ κι ένα στρωμένο τραπέζι.

Ελεύθερη λόγου, ελεύθερη σιωπής, κρίσης, λυγμού, καημού, κατακερματισμού.

Δεν απολογούμαι κι ας μην μετανοήσει κανείς για όσα αφήνει πίσω.

Αποκαθήλωση των αισθήσεων, αναμονή με αυτιά σε εγρήγορση.

Μόλις τελειώσει ο κατακλυσμός, να ανοίξω την κιβωτό να δω ποιος είναι μέσα.

Είμαι σκυλί πιστό στην μοναξιά μου.

Κι όποιος αυτήν αγάπησε, αυτόν δεν θα γαυγίσω.