Προσοχή! Γιαγιά στο σπίτι!!!!! :)))

"Δεν πιστεύω να σου χαλάσαμε το ντεκόρ." (ατάκα που άκουσα από τη γιαγιά μόλις μπήκα στο σπίτι σήμερα)

Οι βυζαντινές εικόνες που είχα φυλαγμένες σε ένα ράφι της βιβλιοθήκης, ήταν πλέον στον τοίχο της κουζίνας μου, σε διάταξη, ένα πρόχειρο εικονοστάσι για να θυμιάζει.

Χαμογέλασα. Ας κάνει ό,τι θέλει.

Την πήγα εκκλησία. Ξαφνικά η άχρωμη γειτονιά μου απόκτησε διάσταση, ο κόσμος μας κοιτάζει στο δρόμο, τα αμάξια σταματάνε για να περάσουμε και μέχρι να γυρίσουμε έχει ήδη οικειοποιηθεί την Αθήνα ώστε της μιλάνε στο δρόμο: "όλοι σταματάνε για σένα." Η φοβερή της ικανότητα να στέλνει όμορφη ενέργεια στον κόσμο. Λίγο νάρκισσος στην ψυχή, ανθρώπινα, θέλει να αρέσει. Και αρέσει, και καλά κάνει, έχει μάθει να δίνει με την παρουσία της και να ευχαριστεί τον κόσμο.

Τα βήματά της αργά, πολύ, ο κάθε τοίχος έχει αξία, είναι ένα αγαπημένο της στήριγμα την βοηθάει να περπατήσει. Βλέπω όλες τις συνηθισμένες εικόνες στο τελευταίο φως του απογεύματος και μου φαίνονται ξαφνικα πολύ όμορφα.

Μέσα στην εκκλησία χαλάρωσα στο άδειο κουφάρι του κτιρίου, έριξα το μέσο όρο ηλικίας τουλάχιστον κατά 30 έτη, και ανέβασα το μέσο όρο ύψους κατά 30 πόντους. Άκουσα τον ψάλτη να τα λέει βαριεστημένα σαν παιδί που μουρμουράει για εκατοστή φορά τα κάλαντα με το χέρι στην τσέπη.

Μέσα στου ψαλμούς, ταξινόμησα την ζωή μου για άλλη μια φορά, άνθρωποι γύρω μου, τι αξίζει τι δεν αξίζει, αποστάσεις και εγγύτητες, σκοινιά που κόβονται και αλυσίδες κρυμμένες που ξεθάβονται κι όμως γυαλίζει το μέταλλο.

Αχ, λέει πως είμαι εγώ παιδί 13 κι εκείνος είναι 10.... Περίεργο που νιώθω ότι τίποτα δεν διακινδυνεύω, όσα νιώθω για εκείνον είναι δυνατά και επιτέλους έχουν ελευθερωθεί από την ανασφάλεια. Δεν έχω να χάσω τίποτα πια. Είναι το βλέμμα μου καθαρό, μπορώ να τον αντικρύσω.

Με φωνάζει η γιαγιά! "Γράφεις γράμμα και γραφή; Θα ερθεις να πιεις καφέ; Μπορώ κι εγώ να γράφω; ααααχ, Παναγιά μου του Γραβά!"( την γιαγιά μου να δω στο λαπτοπ... κι ας πεθάνω)

Κι αφού βλέπει οτι δεν έρχομαι γιατί σας γράφω, πλησιάζει. Λοιπόν αυτήν την στιγμή την έχω δίπλα μου. Παίζει και να διαβάζει τι γράφω... μάλλον για αυτό μου λέει "δεν είναι το φως σου λί(γ)ο παιδί μου;"

Νταξ. Είναι απίστευτη... μονολογεί με νευρικο γέλιο σαν να ήμουν εγώ: "Γιαγιά δεν με ξεφορτώνεσαι; Θα την θυμάσαι την πρωταπριλιά"

Η ευχή μου κοντά σας, καλό ξημέρωμα, καλό μήνα.

"Είναι τώρα γράμματα 'κειδά;"

Λοιπόν πάω μέσα για καφέ για να μην στέκεται έτσι και με θωρεί και περιμένει.

Σας φιλώ όλους!!!