Μου λείψατε

Μπαίνω μέσα στην ομίχλη, σε αφήνω και ταξιδεύω μέρες τώρα στον Οκτώβρη που πέρασε.

Κι εκείνος ο ετοιμοθάνατος σάτυρος που τον συντρόφεψα όσο μου επέτρεψε η μικροαστική μου συμπόνοια: Δηλαδή γύρω στις 3 ώρες καταρρακτώδους φθινοπωρινής βροχής και χτεσινής αγρύπνιας πάνω σε κορμι γεμάτο καμπυλες. Κι εκείνος εκεί, με μια φιάλη οξυγόνου, ασθαίμοντας, έχοντας πράξει άπειρες μικρότητες και μεγαλοσύνες στην ζωή του, μαλωμένος μια για πάντα με τα καθωσπρέπει αδέλφια, παιδιά του και άλλους συγγενείς, χωρίς κανέναν να τον συντροφέψει, να πεθαίνει σε ένα κρεββάτι ξενοδοχείου, μια ώρα αρχύτερα κατεστραμμένος από την συμβατική ιατρική που δεν μπορούσε να φανταστεί πόσες παραπάνω αντοχές είχε το άλλοτε σιδερένιο κορμί του.

Εκείνος εκεί, να με κοιτάει με τα μικρά μαύρα μάτια που τρεμόπαιζαν και διάβαζαν επάνω μου όλα τα χτεσινά χάδια, τα φιλιά, τους οργασμούς. Νέος παρόλαυτά. Γιατί θυμόταν πως είναι η κραιπάλη.

Μέρες τώρα γυρνάει στο μυαλό μου η ψυχή του. Τον τελευταίο καιρό είχα πάψει να τρέχω να τον δω, είχε αρχίσει να ζητάει λεφτά πια, να με καλεί συνέχεια. Έμαθα από γνωστούς ότι κηδεύτηκε. Δεν το έμαθα την ημέρα που πέθανε παρά πολύ μετά. Κι ακόμη τώρα έρχεται η εικόνα του και μου ζητάει να μιλήσω. Να πω ότι ήταν άδικος, ναι, κι έκανε πολλές βλακείες, κι απερισκεψίες και κουτοπονηριές. Μα τον καταλαβαίνω, γιατί η ψυχή του δεν χώραγε πουθενά και μόνο στον εικονικό δικό του κόσμο, που έφτιαχνε με το ψέμα και την κοροιδία μπορούσε να χαμογελάσει. Γιατί η ψυχή του ήταν πάντα μόνη. Και γιατί κι αυτός ήταν από εκείνους που τραγουδούσαν "Κι εγώ αγαπω τους ξένους μου, τους πιο δικούς μου ανθρώπους."