Η σκόνη της ερήμου.

Περιγράψτε τις διαρροές της ψυχής στην βοή των δρόμων. Ούτε μια λέξη που να βγάζει νόημα. Να ένας στόχος. Γκρίζα απονενοημένη ραχοκοκκαλιά που ανατριχιάζει. Πόσες ώρες ξέβγαζες τα ρούχα σου στο αλμυρό νερό.
Αχ να άγγιζα με τα χέρια μου την γαλήνη των κυμάτων σου. Αλλά εσύ κλείνεσαι και δίκαια. Αγαπημένη μου αχιβάδα, δέρμα σταρένιο, ίσως κάποτε να έσταζες νερό απο τις άκρες των μαλλιών, ίσως και όχι. Να διαγράφει το αλατι στους ώμους σου τους χάρτες των κρατών της ευτυχίας μου.
Γκιούλιβερ. Σε αγγίζω και σε ξεχνάω.

Το τέλμα έχει όνομα. Το φωνάζεις τρεις φορές, μια την νύχτα, μια τα χαράματα και ύστερα μέρα μεσημερι την ώρα που στην μέσα Μάνη γυρνάνε τα χειρότερα φαντάσματα.

Οι ρυτίδες της θάλασσας κλείνουν αργά τα μάτια τους και με αποκοιμίζουν.

Θέλω αγκαλιά.