Με πυρετό.

Τα όνειρά παγώνουμε. Ακους, δεν μας ακούς. Δένομαι με ανθρώπους κι έπειτα κόβω τα δεσμά. Μια και μοναδική μορφή εξακολουθεί να διατείνεται άθελά της, πως είναι το άλλο μου μισό. Κι εγώ δεν της μιλάω.

Πυρετοί και νύχτες δύσκολες, έρωτες της μιας βραδιάς με 38,5. Γλυκό σώμα, λείο, αναρριγώ για λίγες ώρες. Με κερδίζει ο πυρετός, μετά. Η άνοιξη δεν έρχεται χωρίς κόστος. Επόμενες μέρες άδειες.

Το βλέπεις κι εσύ: Δεν τα πάω καλά πια με τους ανθρώπους. Προτιμώ την ψευδαίσθηση του "Νά 'σαι μονάχος σου θα πει να είσαι αντρειωμένος". Οπότε για σήμερα εγκαταλείπω την σκέψη σε πιο ουδέτερα εδάφη απαλλαγμένα απο τις νάρκες στειρότητας.

Πριν από κανα χρόνο με αφορμή ένα κείμενο του Χωμενίδη στην lifo, είχα γράψει:

Ένα περίεργο πράγμα πως μπερδεύονται τα καλύτερα και τα χειρότερα πράγματα μέσα στα επιφωνήματα… πόσο μπορεί να μοιάζει το «ρε πούστη μου!» με το «ω Θεε μου». Ανθολόγιο συγχρόνων επιφωνημάτων: να ένα θέμα που πρέπει να γραφτεί.

Επίσης, ποια γλυκειά μελαγχολία κατσικόδρομου και ποιο σύνδρομο στριμώγματος για να μην βρεθείς μόνος έχει δέσει τους κατοίκους της Αθήνας εδώ και χρόνια σε μια αρχιτεκτονική ασφυκτική αλλά …. αγκαλιασμένη. Λείπει άπλα.
Λες και οι κάτοικοι φοβούνται να μείνουν μόνοι … κι έφτασε ο κόμπος εδώ που έφτασε.
Ένα τεράστιο πάρτυ που όλο και μπαίνει κόσμος μέχρι που πια να καταλάβει η πρώτη βάρδια ότι δεν χωράμε και να αρχίσει να φεύγει.
Αλλά, εμείς οι άλλοι που μεγαλώσαμε στην μοναξιά της επαρχίας… ε δεν γίνεται να μην αγαπάμε αυτό το στρίμωγμα στην πλατεία Ομόνοιας.
Είναι εκείνη η ερημιά της επαρχίας που έκανε κάποτε τα σπίτια να είναι κτισμένα το ένα δίπλα στο άλλο στα μικρά χωριουδάκια. Εκείνη η ερημιά που την κουβαλάμε ακόμη μέσα μας. Η ερημιά και η απληστία: «κι αυτό δικό μου! κι αυτό δικό μου». Να καταλάβουμε όσο πιο πολύ χώρο γίνεται. Ο χώρος αυτός έχει αξία μόνο μέσα από την ασφυξιογόνα μάσκα. Τι να την κάνεις την άπλα όταν είσαι στην Σαχάρα. Ενώ εδώ στην Αθήνα, κολλάς το σπίτι σου σε εκείνο του διπλανού σου και κορδώνεσαι: «Είμαι εδώ και σου κόβω την θέα».
Η ψυχολογία μιας αρχιτεκτονικής αγωνίας. Η ίδια που μας οδηγεί να κατεβαίνουμε στο κέντρο ο καθένας μόνος του με το αμάξι του. Να έχουμε τουλάχιστον τον χώρο του αμαξιού δικό μας. Κι ας είμαστε δυσκίνητοι σαν ελέφαντες σε κοτέτσι. Δεν βαριέσαι. Κι όταν βγεις έξω εκείνη η θυμωμένη αγκαλιά του πλήθους: Πόλη.

Όχι μόνο έχεις κόσμος γύρω σου αλλά μπορείς και να τους κατηγορήσεις για το ότι σου κλέβουν το χώρο. Η πανάρχαια λειτουργία της γκρίνιας και του κουτσομπολίστικου βλέμματος της θείας Κατίνας για το ποιοι είναι όλοι αυτοί και τι να θέλουν άραγε στο σημείο που είσαι κι εσύ… μα δεν βλέπουν ότι στέκεσαι; Γιατί σου κόβουν το δρόμο;
Δεν ξέρω. Αλλά τριγυρνώ ακόμη διψασμένη για Αθήνα κι ας είμαι ήδη δέκα χρόνια εδώ. Περπατώ στους δρόμους κι αναπνέω αυτό το σίχαμα και κοιτάζω τα αμάξια σαν διαστημόπλοια. Τι θαύμα που κινούνται και δεν χρειάζεται να πάμε με τα πόδια!
Τα λέω όλα αυτά χωρίς να έχω αμάξι. Παραμένω παιδί, δεν περιμένω παιδί, δεν έχω αμάξι και δεν θέλω να πάρω. Παραμένω η μικρή πριγκίπισσα για την οποία μιλάει ο Χωμενίδης στο προηγούμενο άρθρο του. Καλύτερα δεν θα μπορούσε να είχε εκφράσει τις σκέψεις μου. Κάθε μέρα με βασανίζουν όσα γράφει σε εκείνο το άρθρο.
Μια οικογένεια, δύο γονείς ένα παιδί. Δεν έζησα τίποτα άλλο από την παιδική ηλικία. Και μάλιστα ως επάγγελμα. Ήμουν η κορύφωση της ζωής τους, είμαι ακόμη γαμώτο. Αλλιώς θα είχα παρατήσει το σερνάμενο επάγγελμα, όπου καθημερινά προτιμώ να υποτιμώ τον εαυτό μου από συνήθεια μα κι από φόβο μην καταντήσω σαν κάτι ξιπασμένα κουστούμια που περιφέρονται και εκπαιδεύουν δια του μίσους την επόμενη γενιά εξουσίας.
Θα ήμουν τώρα στο νησί μου να κάνω μαθήματα γιόγκας σε γερμανούς τουρίστες. Κι η μάνα μου δεν θα στεναχωριόταν που με σπούδασε και τώρα κοιτάζει τις γειτόνισσες να ταχταρίζουν τα εγγόνια τους. Να ‘χουν στο από πάνω σπίτι τις κόρες τους, τις ίδιες που κάποτε αναρωτιόταν γιατί δεν διαβάζουν και γιατί δεν είναι καλές μαθήτριες όπως εγώ. Αλλά έχει ο καιρός γυρίσματα.
Κι είμαι μοναχή στην Αθήνα και ψάχνω υποκατάστατα για τον γυναικείο κύκλο συγγενών και γειτόνων – όπου συνήθισα να ζω.
Εγώ η μικρή πριγκίπισσα, έντρομο έντομο που τεντώνει τα φτερά του μπας και αναπνεύσει μιας ντάμας τον ήχο.
Εκείνο το τεύχος για τον Εκηβόλο. Ποια ξεχασμένα μεσημέρια πέρασα στο νέο και τόσο ήσυχο τότε «εν δελφοίς» να ανακαλύπτω ως δεκατετράχρονη τα τεύχη του περιοδικού Εκηβόλος στο πατάρι του μαγαζιού μαζί με έναν ελληνικό και την μαμά να πίνει καφέ προτού πάμε στο ραντεβού για τον οφθαλμίατρο.
Διαβάζω και αναπνέω. Ακούγεται βαρύγδουπο γαμώτο και παλιομοδίτικο αλλά … τόσον καιρό άγραφτη είμαι. Μόνο με διαφημίσεις λειτουργώ. Βλέπω στον ύπνο μου ότι παίζω στο παρα πέντε και στην διαφήμιση της Q.
Επάγγελμα: το παιδί των γονιών μου.
Συμπυκνωμένη απελπισία επερχόμενων αρπιύων.
Τι να σημαίνει; Η επίσκεψη του χρησμού. Σας χαιρετώ.

Και σήμερα συνεχίζω. Φόβος ενηλικίωσης. Έχω την αίσθηση ότι κάποτε τα παιδιά επιθυμούσαν να μεγαλώσουν και να μπουν στον ενήλικο κόσμο. (Ας μου επιβεβαιώσουν ή ας ισχυριστούν το αντίθετο όσοι έχουν κάτι να πουν για αυτό, το αναρωτιέμαι ακόμη). Γιατί δεν απολάμβαναν κάποια δικαιώματα που οι ενηλίκες ναι, κυρίως δεν αντιμετωπίζονταν ως ολοκληρωμένες υπάρξεις. Σήμερα απολαμβάνουν τα πάντα. Η ουσιαστική ενηλικίωση (δεν μιλάω για το κλείσιμο των 18 απλώς, μιλάω για την έναρξη του επαγγελματικού βίου) έχει μόνο υποχρεώσεις. Ναι, κρίνω από τον εαυτό μου και τους φόβους μου. Με σπρώχνω να αναλάβω ευθύνες, κι άλλοτε τις αναλαμβάνω συνοδεία αρκετών γυναικείων τύψεων (είναι κι αυτός άλλος βραχνάς).