Όνειρο απο παλιά

Πάει πάνω απο εβδομάδα που είδα αυτό το όνειρο. Ήμουν στο Βερολίνο και σε έψαχνα. Κι έψαχνα και την αποβαθρα για το τραίνο που πήγαινε στο Χένιγκσντορφ. Σε βρήκα σε ένα δωμάτιο μέσα σε πράσινες φτέρες κάτω από μια γέφυρα. Μπήκα μέσα κι ήσουν εσύ μαζί με άλλες δύο γυναίκες. "Πού είσαι; σε έψαχνα σε όλο το Βερολίνο. Έλα να βρούμε το τραίνο για Χένιγκσντορφ". Και τότε η μια γυναίκα απο τις δύο έφυγε, και μείναμε εγώ εσύ και ... η άλλη. Σε έπιασε ένα σιγανό κλάμμα στην αγκαλιά μου, σε χάιδεψα λίγο, κοίταξα την άλλη κοπέλα και κατάλαβα ότι ήταν "η θεραπεύτρια". Στεκόταν απέναντι και μας κοίταζε, περιμένοντας να φύγω, χωρίς καμία βιασύνη. Κατάλαβα ότι είχες πολύ να κλάψεις ακόμη και πως έπρεπε να φύγω για να σε αφήσω να ξεσπάσεις, χωρίς εμένα πια. Ήμουν σίγουρη ότι κάνω το σωστό, φεύγοντας: ότι εσύ έπρεπε να μείνεις εκεί και να κλάψεις για πολύ ακόμα, μαζί με αυτήν την γυναίκα που ήταν η θεραπεύτρια, κι εγώ έπρεπε να βρω το τραίνο για Χενιγκσντορφ και να φτάσω στο Φέλτεν για να είμαι εκεί όταν θα είσαι έτοιμη. Σε άφησα, σίγουρη ότι θα σε ξαναβρω, κι ότι θα ήσουν καλά.
Να ένα όνειρο που επέμενε να γραφτεί, τυπωμένο μια εβδομάδα στο μυαλό και δεν έχει κανένα λόγο να λεχθεί κατά πρόσωπο. Ξέρεις εσύ μακρινή μου.

Έπειτα βούτηξα σε ένα παρόν κι ήρθαν άλλα φριχτά όνειρα, όπου ξυράφια χάραζαν το περίγραμμα του προσώπου μου για την επερχόμενη, λέει, μεταμόσχευση προσώπου.

Ο φαροφύλακας του σκότους έσβησε τα φώτα, μετά την αναπάντεχη κι αδικαιολόγητη πρόσκρουση του πλοίου μου στο φάρο.
Γαντζώθηκε πάνω του κι ανάσαινε βαριά. Να περάσει η καταιγίδα, να ακούσει την επόμενη ανάσα. Ήρθε η ανάσα. Θα ρθει και το επόμενο χαμόγελο. Είχα ξεχάσει πως είναι να αγαπάς και να σέβεσαι, αν το είχα ζήσει και ποτέ. Θα μάθω; θα νικηθώ; Καλή τύχη.